یک شاخه گل ۱۶۷

      
           
دکلمه: روشنک         
 

یارب آن شمع شب افروز كه جانان من است 

آن كه دارد به رخش مجمع زیبایی را  

زچه رو در طلب سوختن جان من است

 چه غم از حال دل زار پریشان من است

  
      حاج گوهر خانم (دو بیتی)
       
       
  این كلام موزون به روش عراقی و به سبك شیخ اجل سعدی اثر طبع بانوئی است سخنور به نام حاج گوهر خانم وی از نوادگان دختری فتحعلی شاه قاجار است و گوهر تخلص می نموده گوهر گر چه بیشتر اوقات خود را صرف مطالعه در نجوم و ستاره شناسی نمود ولی چون علاقهٔ مفرطی به غزل های خواجه و سعدی داشت رفته رفته با استقبال از این دو سخنسرای بزرگ طبع آزمائی نمود تا بدانجا كه غزل های دلنشین سروده كه در دیوانی به نام گوهر جمع است و بالغ بر چند هزار بیت می گردد  
       
       
 

جام می گر زطرب از كف دل بر گیرم 

گر بجز جام نگیرم به جهان عیب مكن 

عمر بگذشته به پیرا نه سر از سر گیرم

حاصل عمر همین است كه ساغر گیرم

  
      حاج گوهر خانم (دو بیتی)
       
 

شكن زلف مسلسل به رُخَت بر زده ای   

داده بر چشم سیه عشوه فروشی تعلیم

سر تسلیم نهادست به پیشت زوفا

خانهٔ صبر مرا آتش بر در زده ای

از پی بردن دل حیلهٔ دیگر زده ای

تیر مژگان جفا از چه به گوهر زده ای

  
      حاج گوهر خانم (غزل)
       
ترانه: مرضیه      
  از غم دل ناله ها دارم  نباشد دردم را دوایی  كجایی ای ساقی كجایی  
       
  جامی كه مرا دیوانه كند با هستی خود بیگانه كند   
       
  اثر نكند نالهٔ زارم   تا كِی از برِ من جدایی  دور از دیدهٔ من چرایی  
       
  ای مستی جان از بادهٔ تو  جانی كه منم دلدادهٔ تو    
       
 

خسته دلی دارم زفتنهٔ گردون 

بس كه بَرَد سوزد شراره غم جانم 

آمد جان به لبم وز دل جدا نشود تاب و تبم 

بازا در محفلِ من كز آتشِ غم سوزد دلِ من

نباشد از جهان زقصه اشگِ غم حاصلِ من 

كه در سبویت جای می خون میریزد

اگر بر آرم آه از دل آتش خیزد

گِریَد چو شمعِ سحر روز و شبم از تنهایی

ای راحتِ جان تا كِی زغمت بنالد دلِ من

نباشد از جهان زقصه اشكِ غم حاصلِ من

  
      رهی معیری (ترانه)
       
  پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد    
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       

Back to programme page