یک شاخه گل ۱۶۰

چه شود اگر كه بری زدل همه درد های نهانیم

چه شود اگر كه بری زدل همه درد های نهانیم

نه به ناز تكیه كند گُلی نه به ناله گُل شده بلبلی 

به كرشمه های نهانی و به تفقدات زبانیم

به كرشمه های نهانی و به تفقدات زبانیم

تو اگر به طرفِ چمن دمی بنشینی و بنشانیم

بیاد روی تو بر مه شبی نظر كردم

زدست هجر تو تا دیگری بسر نكند  

نه اینكه رفتی و رو بر مه دگر كردم

تمام خاكِ درت را زگریه تر كردم

جدا از زلف و رخسار تو جان دادم به نا كامی 

جدا از زلف و رخسار تو جان دادم به نا كامی 

نه خّرم از تو در صبحی نه دلشاد از تو در شامی

نه خّرم از تو در صبحی نه دلشاد از تو در شامی

خواهم كه بر زلفت زلفت هر دم زنم شانه هر دم زنم شانه

ترسم پریشان كنی بسی حال هر كسی رندانه رندانه رندانه رندانه

خواهم كه بر رویت رویت هر دم زنم بوسه هر دم زنم بوسه

ترسم كه مجنون كنی بسی یار نو رسی دیوانه دیوانه دیوانه دیوانه

گل پیش تو آموخت نازك بدنی را

بلبل به تو آموخت شیرین سخنی را جانم سخنی را

هركس كه لب لعل ترا دید و بمن گفت

حتی چه خوش كنده عقیق یمنی را جانم یمنی را