یک شاخه گل ۱۵۸

ای روی تو آرزوی دیرینهٔ ما

از صیقل آدمی زدائیم درون

جز مهر تو نیست در دل و سینهٔ ما

تا عکس رخت فتد در آیینهٔ ما

هرگز بت من روی به کس ننموده است

آن کس که ترا براستی بستودست

این گفت و مگوی مردمان بیهوده است

او نیز حکایت از کسی بشنوده است

شوقی که چو گل دل شکفاند عشق است 

مهری که ترا زتو رهاند عشق است 

که رموز عشق داند عشق است

لطفی که ترا بدو رساند عشق است

زنجیرِ سر زلفِ تو تاب از که گرفت 

چون هیچ کسی برگِ گُلی بر تو نزد

وان چشم خمارین تو خواب از چه گرفت

سر تا قدمت بوی گلاب از چه گرفت

ای دوست به دوستی قرینیم ترا

در مذهبِ عاشقی روا نیست که ما

هر جا که قدم نهی زمینیم ترا

عالم به تو بینیم و نبینیم ترا

سر کوی دوست عمری قدم از وفا زدم من

به فروغ دیدهٔ دل شب هجر صبح کردم

به فروغ دیدهٔ دل شب هجر صبح کردم

نه به دیر پا نهادم نه به مسجد و کلیسا

زحبیب هر چه دیدم به شکیب خود فزودم

چو به کوی آشنایی به ازین دری ندیدیم

چو به کوی آشنایی به ازین دری ندیدیم

سر کوی دوست عمری قدم از وفا زدم من

به هوای وصلِ جانان پرو بال ها زدم من

به فراقِ جان رسیدم چو می صفا زدم من

به فراقِ جان رسیدم چو می صفا زدم من

که ز راه کعبهٔ دل به ره خدا زدم من

نه به لابه لب گشودم نه دم از جفا زدم من

به هزار در نرفتم در کبریا زدم من

به هزار در نرفتم در آشنا زدم من

به هوای وصلِ جانان پرو بال ها زدم من

ای لطف تو دستگیر هر رسوایی

بخشای بدان بنده که اندر همه عمر

و ای عفو تو پرده پوشِ هر خود رایی

جز درگه تو دگر ندارد جایی