یک شاخه گل ۱۵۴

گر چه امروز زهم دورِ مكانِ من و تُست 

هر سحر مرغِ چمن قصه ما می خواند 

هر سحر مرغِ چمن قصه ما می خواند

شعله شمع كه پروانه بی دل را سوخت 

هر بهاری كه به گل راز بگوید بلبل 

تا به دنیا بود از عشق و جوانی سخنی   

باز آمیخته با هم دل و جانِ من و تُست

هر زمان بادِ صبا نامه رسانِ من و تُست

هر زمان بادِ صبا نامه رسانِ من و تُست

آتشی بود كه امروز میانِ من و تُست

هر چه گوید همه از قول و بیانِ من و تُست

همه جا زمزمه از عشق و نهانِ من و تُست 

أی خوشا عشقی درونِ سینه پنهان داشتن

از تجّلی جمالش دیده روشن ساختن

از تجّلی جمالش دیده روشن ساختن

شب همه شب با دلی خونین و آهی آتشین

ساختن با درد و محنت سوختن در تاب و تب 

همچو دنیا پا نهادن بر سرِ كون و مكان 

قبله آمالِ خود را كوی جانان داشتن

وز پریشانیِ زلفش دل پریشان داشتن

وز پریشانیِ زلفش دل پریشان داشتن

با كواكب شكوه ها از دردِ هجران داشتن

وز طبیبِ خویشتن این درد پنهان داشتن

تشنه خود را بر كنارِ آبِ حیوان داشتن

دنیا از جمله زنان روشنفكر ایران است كه تربیت فرزند را از اهم وظائف خویش می دانند و عقیده دارند هر گاه زن برای خانواده خویش سود مند افتد بی شك به اجتماع میهن خویش و جهان خدمتی به سزا نموده است

با این همه سودا گر دنیا چه كنم

از این همه سجاده كش زُهد و ریا 

به قصد جانم بر خیزد

با مردم دنیائی رسوا چه كنم

من گر نكنم دوری و پروا چه كنم

كه بی سبب خونم ریزد  نه از فغانم پرهیزد