یک شاخه گل ۱۴۷

نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد 

به مطربان صبوحی دهیم جامه چاك

كه روز محنت و غم رو به كوتهی آورد

بدین نوید كه بادِ سحر گهی آورد

درعشق هیچ مرحله جای درنگ نیست

دلتنك نیست كس اگرش دوست در دل است

بشتاب زآنكه عرصه امید تنگ نیست

در منزلی كه شاه زند خیمه تنگ نیست

غمت در نهانخانه ی دل نشین

مرنجان دلم را كه این مرغ وحشی 

بنازم ببزم محبت كه آنجا 

خلد گر بپا خاری آسان برآید 

بنازی كه لیلی به محمل نشیند

زبامی كه بر خاست مشكل نشیند

گدائی بشاهی مقابل نشیند

چه سازم به خاری كه دردل نشیند

ساقیا چه بنشستی خّم می بجوش آمد 

می زخم به مینا كن جام می مهیا كن 

تا كه دم زدم از عشق وز خمارو هشیاری  

شادی و گرفتاری مستی است و هشیاری   

عاشقی پریشا نم می رسد به لب جانم 

در گشا كه مدهوشی پشت در به هوش آمد

عاشق بلا دیده رِندِ باده نوش آمد

ناله از دلم بر خاست سینه در خروش آمد

این سروشم ای ساقی از سبو به گوش آمد

در گشا كه مدهوشی پشت در به هوش آمد

آسوده لبی كه ساغر جم نكشید 

من بلبل آن گُلم كه در گلشن دهر 

خرسند دلی كه بار مرحم نكشید

پژمرده شد و منت شبنم نكشید

فرخنده پیكری است كه سر در هوای تست  

تن خسته دل شكسته نظر بسته لب خموش 

فرخنده تر سری است كه در خاكپای تست

بی عشق كار ما همه بر مدعای تست