یک شاخه گل ۱۴۵

درخم زلف تو از اهل جنون شد دل من  

پیش اهل حرم و دیر زبون شد دل من

وندرآن سلسله عمری است که خون شد دل من

این همه فتنه مگرزیر سرزلف تو بود

باشد از لعل تو یک بوسه تمنای دلم  

می کشد خجلت از این خواهش بیجای دلم  

عاشق روی توام ، بسته موی توام 

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی  

عهدِ نابستن از آن به ، که ببندی و نپایی   

دوسِتان منع و کنندم که چرا دل به تو دادم 

خدا وای و دلم ، عزیز وای و دلم

خدا وای و دلم ، عزیز وای و دلم

کشته کوی توام ، جانم آه ساکن خدا کوی توام

عزیز من که تو بی مهر و وفایی

عزیز من که ببندی و نپایی

باید اول به تو گفتن که چنین خوب و چرایی

عزیز من که چنین خوب و چرایی

من از تو دوری نتوانم دگر

هر که تو را دید و ز خود ، دید و زخود دل برید  

من از تو دوری نتوانم دگر 

زآن گل رخساره چو افشان کنی

حالت جمعی تو ، پریشان کنی  

وز تو صبوری نتوانم دگر ، عزیز دلم

رفت ز خود هر که رُخت را و رُخت را بدید

کز تو صبوری نتوانم دگر ، عزیز دلم

چو افشان کنی چو افشان کنی

پریشان کنی پریشان کنی