یک شاخه گل ۱۳۹

نمی دانم چه کردی با دل من

اگر رفتی برون از محفل من

دل و جان هدیه آوردم چه باشد

بجای جان و دل مهر تو گویی

که باز آتش زدی بر حاصلِ من

نخواهی رفت هرگز از دل من

پذیری هدیهٔ نا قابل من 

سرشتستند در آب و گِلِ من     

یک شب کن یادم کن شادم کن ای غمخوارم

تا رفتی از نظرم ای تاج سرم نازت بخرم دل وای وای وای

یک شب کن یادم کن شادم کن ای غمخوارم

تا رفتی از نظرم ای تاج سرم نازت بخرم دل وای وای وای

ستی بر دوشم ایجونم زکه بیمارم

ای بیگانه زوفا بنگر چه بلا آرد به سرم دل وای وای وای

دستی بر دوشم ایجونم زکه بیمارم

ای بیگانه زوفا بنگر چه بلا آرد به سرم دل وای وای وای

اگر یارم چو گل خوش آب و رنگه

بگو با او خدایا تا بدونه 

مپرس از من ای گل حالم

خواهم که تنها همراهِ غم ها

جهان دیدیم و جانان را ندیدیم

همه روی جهان گشتیم با دل

چه گویم از دلِ او سنگِ سنگه

دلِ حسرت کشِ مو تنگِ تنگه

که همچون نی زدل نالم

از خود گریزم صحرا به صحرا

حبیب ِ دردِ درمان را ندیدیم

وفای نازنینان را ندیدیم

یک شب کن یادم کن شادم کن ای غمخوارم

تا رفتی از نظرم ای تاج سرم نازت بخرم دل وای وای وای

یک شب کن یادم کن شادم کن ای غمخوارم

تا رفتی از نظرم ای تاج سرم نازت بخرم دل وای وای وای 

دستی بر دوشم ایجونم زکه بیمارم

ای بیگانه زوفا بنگر چه بلا آرد به سرم دل وای وای وای 

دستی بر دوشم ایجونم زکه بیمارم

ای بیگانه زوفا بنگر چه بلا آرد به سرم دل وای وای وای