یک شاخه گل ۱۳۷

فردا که به محشر اندر آید زن و مرد            

من عشق تو را به کف نهم پیش آرم               

از بیمِ حساب روی ها گردد زرد

گویم که حساب من ازین باید کرد

طواف کعبهٔ دل کن اگر دلی داری            

هزار بار پیاده طواف کعبه کنی            

دل است کعبهٔ معنی تو دل چه پنداری

قبول حق نشود گر دلی بیازاری

اگر نه روی دل اندر برابرت آرم             

از این نمازِ ریائی چنان خجل شده ام             

از این نماز غرض آن بود که من با تو             

وگرنه این چه نمازی بود که من با تو                 

من این نماز حسابِ نماز نشمارم

که در برابر رویت نظر نمی آرم

حدیث دردِ فراق تو باز بگذارم

نشسته روی به محراب و دل به بازارم

ما و دلِ سودا زده سرمستِ الستیم              

با عشق تو دیوانه و با جامِ تو سر مست           

گر زآنکه فقیریم فقیر در شاهیم                

ای ساقی مستان بصفا رطل دمادم                   

ای ساقی مستان بصفا رطل دمادم                

بر گشته زمیخانه دو آشفتهٔ مستیم

چون نیست شدیم از همه با عشق تو هستیم

ور زآنکه خرابیم از آن ساغر و دستیم

مخمور بگلذار که ما مست الستیم

مخمور بگلذار که ما مست الستیم

عاشقی دانی چه باشد جان و دل بگداختن                

خانهٔ حق است دل جز دل نباشد جای                      

غیر مهرِ دوست را از دل برون انداختن

حق پس بباید خانه را از غیر حق پرداختن