یک شاخه گل ۱۳۵

      
دکلمه: روشنک        
 

باز پیمان بست دل با دلبری پیمان گسل                  

دوست کُش بیگانه پرور دیر جوش و زود رنج           

لفظ آتشبار او یاس آوار و امید سوز                    

غمزه اش در دلبری یغما گر و مردم فریب                

سحر چشمش چشم بند و بند زلفش جان گسل

سست پیمان سخت دل مشکل پسند آسان گسل

نرگس بیمار او درد افکن و درمان گسل

طره اش در کافری تقوی کُش و ایمان گسل

 
      ملک الشعرا بهار (غزل)
       
       
  ابیاتی که شنیدید از شاعری است توانا که گر چه دیگر در قید حیات نیست از سخنوران شهیر معاصر محسوب می شود وی تخلصی بس دلپذیر دارد تخلصی که فصل گل و چمن و شکوفه لاله و سنبل و نرگس و سوسن را در خاطره تجسم می بخشد و رایحهٔ دل انگیز این گل های بهاری را به یاد می آورد.  
       
  این جنون تنها نه مجنون را مسلم شد بهار                     باش کز ما هم فتد اندر جهان افسانه ای  
       
       
  بهار از سخنوران دانشمند و از قصیده سرایان کم نظیر ایران است دیوانش که شامل بیش از چهل هزار بیت است محتوی قصائد غزلیات قطعات مثنویات رباعیات و دو بیتی های دلنشین است بهار که به لقب ملک الشعرایی مشهور است یکی از ماسسین فرهنگستان ایران و صاحب تالیفاتی از جمله احوال فردوسی سبک شناسی و رسالاتی در احوال مانی و محمد جلیل طبری است.  
       
       
 

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید                   

فصل گُل می گذرد همنفسان بهر خدا                  

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس                 

بیستون بر سر راه است مباد از شیرین                 

قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

بُرده در باغ و به یاد منش آزاد کنید

خبری گفته و غمگین دل فرهاد کنید

 
      ملک الشعرا بهار (غزل)
       
       
ترانه: مرضیه     
 

خدایا چه کنم غیر درد و غم همنفس ندارم             

ای سلسله مو نصیبم کو به جز نا کامی              

گهی در عشق و شیدایی حدیث نا تمامم             

به جز مشت پری بی تو ای پری در قفس ندارم

عاشق شده ام نمی ترسم من از بد نامی

من سبوی خانه بر دوشم می نادیده جامم من

 
       
    دل پر هوس ندارم  
       
  گهی در عشق و شیدایی حدیث نا تمامم من               سبوی خانه بر دوشم می نادیده جامم من  
       
    دل پر هوس ندارم  
       
 

گه چون اشکی گه چون آهی               

گر با من آمیزی گر از من بگریزی          

گه چون اشکی گه چون آهی                

گر با من آمیزی گر از من بگریزی           

گه جان بخشی گه جان کاهی

نظر سوی کس ندارم نظر سوی کس ندارم

گه جان بخشی گه جان کاهی

نظر سوی کس ندارم نظر سوی کس ندارم

 
      نواب صفا (ترانه)
       
دکلمه: روشنک    
  پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد    
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page