یک شاخه گل ۱۲۹
| دکلمه: روشنک | |||||
|
اشک طرف دیده را گردید و رفت گشت در چشمه خون ناپدید من چوبر جور فلک بگریستم همچو شبنم در گلستان وجود مدتی در خانه دل کرد جای عقل دوراندیش با دل هر چه گفت قاصد معشوقه بود از سوی عشق اوفتاد اندر ترازوی قضا |
اوفتاد آهسته و غلتید و رفت قیمت هر قطره را سنجید و رفت برمن و برگریه‌ام خندید و رفت برگل رخساره‌ای تابید و رفت مخزن اسرارجان را دید و رفت گوش داد و جمله را بشنید و رفت چهره عشاق را بوسید و رفت کاش می‌گفتند چند ارزید و رفت |
||||
| پروین اعتصامی (مثنوی) | |||||
| این بیان موزون و لطیف که توامان در شیوه شعر خراسانی و سبک فارس یعنی شیخ اجل سعدی است، از شاعره ایست که در بسیاری از قطعاتش نموداری از قلب حساس و لطافت روح وی مشهود است، پروین گاه در غزلی به وصف شأن اشک شتافته و گاه دامنه سخن را به غمگساری مادری دلسوز کشانیده، گه دست نوازش به سر یتیمان می‌کشد و گاه از مادران تنگدست یاد می‌کند. ولی بهرحال و در همه حال هیچگاه، برخلاف رسم معمول بسیاری از شعرا، پروین اعتصامی خود را نستوده و به شعر خود نبالیده است. | |||||
| نبود درخورارباب فضل گفته من | در این صحیفه ناچیز یادگاری بود | ||||
| پروین اعتصامی (قطعه) | |||||
| آواز: مرضیه | |||||
|
برق غم زدآتش به جانم روان شدبلا سوی گلسِتان زبس در دلم مکان کرده غم فلک آخر روانم سوخت چوبرق فلک بزدبرچمن پریشان شدزغمها حالت گرفتاررنج وملالم چه شدنوگل گلستان من چه شد تازه سرو روانم نسیم سحراز ره یاری بگو کزغمت خسته جانم فلک کرد از تو محجورم زمحنت زار و رنجورم |
برکَن از بُن، یارخانما به هم زد کوی آن گل، آشیانم زِ خاطربرفت ای یار، زغم گلستانم به جان ودلم آتش افروخت نخست آشیان مرا سوخت شکسته زسنگ ستم بالم گهی می سوزم، گهی می سازم چه شد زینت آشیان من که بی او زهستی به جانم اگرسوی آن گل گذر داری نیاید به گوشت فغانم فکند از آشیان دورم نمود آخر سپهر کهن |
||||
| به عهد چمن تو را دور از من | |||||
| رهی معیری (ترانه) | |||||
| پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد. | |||||
In association with The Iran Heritage Foundation © All rights reserved 2025. Jane Lewisohn | Website by