یک شاخه گل ۱۲۵

بلبل بخت من آن روز به بارآمده بود

زلف آشفته و لب خنده زنان، چشم خمار

جان سپردن به شب وصل خوش آیند نبود

که مرا آن گل رعنا به کنار آمده بود

به مراد دل من شیفته وار آمده بود

ورنه جان برلب من بهر نثار آمده بود

علی صدارت (غزل)

مضمون و مفهومی بدیع  در سبک و غالب و نظم قدیم، این تضادی است که سراینده این ابیات می‌پسندد و شیفته آن است. سبکی که شایسته ادب کشوری است که از حیث شعردر دنیا برچنان پایه‌ای قراردارد که هیچ قرینش را نتوان یافت.

ای ملک حسن از آن تو، دربوستان خرام

بِستان زدست نرگس گل تو تاج و تخت خویش

علی صدارت (غزل)

این بیان تازه درشیوه حافظ می‌رساندکه سراینده تا چه حد قدرت بیان اندیشه‌های ظریف و تشبیهات لطیف دارد ودراقتفای کدام استاد سخن‌وربرخاسته. سراینده که ازشاعران معاصر ومردی است دانشمند و خلیق، نسیم تخلص می‌کند. علی صدارت متخلص به نسیم کارش قضاوت است و سرگرمیش پرورش گل، خاصه گلهایی که هرگز نمیرند.

مرضیه (آواز)

مکش ای حبیب رنجم، مده ای حکیم پندم

شب و روز اشک بارم که به هجر او دچارم

چه شود اگر چو چنگت، تو شبی به بر بگیری

به صفای​ عشق و مستی زتمام ملک هستی

که به عشق پایبندم، که ز دوست دردمندم

همه عمر بی قرارم که به زلف او ببندم

که چو نی نوای عشقت شنوی زبند بندم

غم اوست برمردام، رخ اوست در پسندم

طلوعی عراقی (غزل)

پیوسته دلت شاد  و لبت خندان باد.