یک شاخه گل ۱۲۴

یک جهان رازدرآمیخته داری به نگاه

که از او داد پدیدآید و گاهی بیداد

یاد پر مهر نگاه تو در آن روزنخست

دردمی با تو بگفت آنچه مرا بود به دل

تو بپاسخ نگهی کردی و در چشم زدن

که مرا راز توان دیدن و گفتن نتوان

دردوچشم تو فروخفته مگر راز جهان

گه از او دردهمی خیزد و گه درمان

نرود از دل من تا نرود از تن جان

کرد دشوارترین کار به زودی آسان

گفتنی گفته شد و بسته شد آنگه پيمان.

غلامعلی رعدی آذرخشی (غزل)

این ابیات که درسبک خراسانی و به گرده استادان قدیم سروده شده است، از شاعری است معاصر. شاعری دانشمند که در سبک و روش متقدمین، همیشه افکار ومفاهیم نو می‌پرورانده و فاضلی که اشعارش با انسجام و بلیغ و شیوا و معرف قدرت بیان اوست.

من برآنم که یکی روز رسد در گیتی

به نگاهی همه گویند به هم رازدرون

خواهم آنگه که نگه جای سخن گیرد و من

که پراکنده شود کاخ سخن را بنیان

ون در آن روز رسد روز سخن را پایان

دیده را برشده بینم به سر تخت زبان 

غلامعلی رعدی آذرخشی (غزل)

سروده‌های وی معمولا بدون تخلص است ولی گاهی در پایان قطعه یا مقطع غزل کلمه رعدی دیده یا شنیده می شود.

خوش است ناله نای و نوای زیر وبمی

زسبز فرشی و از سرو سایبانی سبز

به غیراینکه مرا یارغمگساری نیست

چرا به دفتر عشق ای خدای لوح و قلم

دمی خجسته و در صحبت خجسته دمی

زمی سبویی و از ابر نو بهار نمی 

بخاطرم نبود ز زمانه هیچ غمی

به غیر حیرت و حسرت نمی‌زنی رقمی

ترانه: مرضیه

نبودم اگر من كجا بود این بخت سیاهم
نبودى اگر تو هدر مى‏شد این اشك و آهم
غمم را تو دانى تو هستى پناهم
چو هجرانت دیدم، ز هركس پرسیدم نشانت، چو گم كرده راهى
باشكت پروردم، ببارت آوردم، كه جز من یارى را نبینى نخواهى
نتابد در بزمم، نه مهرى نه ماهى، ندانم چه دارم گناهى
نگاهى بر من كن، فداى چشمانت، شود این دو چشم الهى
دارم بتو پندى یارا، ارزان مفروش ما را
كه در روزگارى، عزیز آیه خوارى، چو افتاده یوسف به چاهى

معینی کرمانشاهی (ترانه)

پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد.