یک شاخه گل ۱۱۸

من هر چه دیده ام زدل و دیده دیده ام   

من هر چه دیده ام زدل و دیده دیده ام 

من هر چه دیده زدل و دیده تا كنون

اول كسی كه ریخت به خاك آبروی من 

گویند بوی زلف تو جان تازه می كند

گاهی زِدل بُوَد گله گاهی زدیده ام

از دل ندیده ام ، همه از دیده دیده ام

اشكست كش به خون جگر پروریده ام

سلمان قبول كن كه من از جان شنیده ام

من خراباتی ام و باده پرست 

می كِشندم چو سبو دوش به دوش 

در خرابات مغان واله و مست

می برندم چو قدح دست به دست

تو ای مانده در دامِ جهل و غرور  

چه عمری به غفلت بسر كردی 

چرا گشته ای از سعادت تو دور

عجب روزگاری هدر كردی

عجب بی ثمر مانده ای وای   

تو ای مانده در دامِ جهل و غرور 

چه عمری به غفلت بسر كردی

چرا بی خبر مانده ای وای

چرا گشته ای از سعادت تو دور

عجب روزگاری هدر كردی

عجب بی ثمر مانده ای وای 

بكن سعی و كوشش زغفلت رها شو 

چرا بی خبر مانده ای وای

به نیروی همت رها زین بلا شو

اگر باشدت در دل این آرزو  

به جهل و زغفلت فكن پشت پا 

كه گردد سر انجام عمرت نكو

وگر نه بپیچد خدا از تو رو