یک شاخه گل ۱۱۷

نیكوست هوا خواه گلِ روی تو بودن  

دل باختن و عاشق دلجوی تو بودن  

بار غم تو بردن و ناز تو كشیدن

جان دادن و پیمانهٔ وصل تو كشیدن

خواهم چو تو زیبا سنمی داشته باشم  

من پرچشم عشق تو بر افراشته باشم

تا بی ثمرم شاخهٔ آمال نماند

تا مَردُمم از عشق تو دیوانه نخوانند

كمال كسان را به عنوان مسنج 

چو قدر از لقب زاید در قاب قلب

برابر نباشد به فرهنگ و هوش     

نبینی به اوجِ هوا دود و ابر

نبینی به اوجِ هوا دود و ابر

یكی زادهٔ آتش است و حریق  

نظر باید و دیدهٔ معرفت  

از آن دیدهٔ مَرد گریان شود

كه عنوان خِرَد را نه میزان بود

به ناحق به خود بستن آسان بود

دو تَن گر برابر به عنوان بود

تا آن هر دو بر چشم یكسان بود

تا آن هر دو بر چشم یكسان بود

دگر مژدهٔ آب و باران بود

كه بیند به ذات این جدا زان بُود

وزین چهرهٔ وَرد خندان بُود

چون زلف تو أی جانا در عین پریشانی  

من خاكم و من گردم من اشكم و من دردم 

خواهم كه ترا در بند بنشانم و بنشینم 

راز من و ناز تو می دانی و می دانم 

در سینهٔ سوزانت مستوری یا مهجوری  

أی ساقی نوشین لب در مستی و در پاكی   

چون باد سحر گاهم در بی سرو سامانی

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

قدر تو و عشق من می دانم و می دانی

در دیدهٔ بیدارم پیدایی و پنهانی

من چشم تو را خوانم تو اشك مرا خوانی