یک شاخه گل ۹۸

از آتش عشق هر كه افروخته نیست  

گر سوخته دل نه ای زما دور كه ما   

با او سر سوزنی دلم دوخته نیست

آتش به دلی زنی كو سوخته نیست

دولت عشق بنازم كه به هر در كه در آید

دیده خاطر ما مشرق و مغرب نشناسد

تا ببینی همه زیبایی و رعنایی ساقی  

ای خوشا باده آن عشق كه آهسته كند مست 

نازم آن شعله شوقی كه به تدریج بگیرد  

بنده ساقی حسنیم كه با گردش چشمی  

روزنی بر دلم از در گه عزت بگشاید

روشن از پرتو مهریم به هر سو كه در آید

باش تا جامِ نخستین دلت از كف برباید

ور نه هر زودرَسی در دل و جان دیر نپاید

سر زند از دل و سر بر فلکِ زهره بساید

همچو پیمانهٔ می زنگِ غم از دل بزداید

ما كیستیم  عاشق از جان گذشته ای  

در راه دوست دین و دل از دست داده ای 

محنت كشیده ای به غم و درد مبتلا  

دلداده ای به موی تو مشكل رسیده ای 

در پیش موج حادثه بر پا فتاده ای

ما كیستیم عاشق از جان گذشته ای                  

با درد خو گرفته  ز درمان گذشته ای

هستی بباد رفته از جان گذشته ای

افتاده دردمند وز درمان گذشته ای

بیچاره ای ز وصل تو آسان گذشته ای

كشتی شكسته ای ز طوفان گذشته ای

با درد خو گرفته ز درمان گذشته ای

بنده ساقی حسنیم كه با گردش چشمی 

آنچه با دیده دل در دل پیمانه توان دید 

همچو پیمانهٔ می زنگِ غم از دل بزداید

نتوان دید به هر دل كه به مستی نگراید

شاخه گلی كه نثار شد شماره ۹۸ بود كه با شركت آقای گلپایگانی و آقای حبیب الله بدیعی ا تنظیم یافته. آهنگ موزون از عارف. اشعار از امیر خسرو دهلوی، كاظم رجوی متخلص به ایزد، سهیلی خوانساری، گوینده روشنك .