یک شاخه گل ۹۵

در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای 

بلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع  

سوختم زین آشنایان ای خوشا بیگانه ای

هر كسی سوزد به نوعی در غم جانانه ای

سراینده این ابیات بهار است: ملك الشعرای بهار زادهٔ خراسان. بهار در ادبیات فارسی و تازی استاد مسلم بود و در باستان شناسی مطالعات فراوان داشت و تالیفات بسیار. از آن جمله است: «احوال فردوسی،» «رساله در احوال مانی،» «احوال طبری،» «دورهٔ سبك شناسی» یا «تاریخ تتور نثر فارسی.»

در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای 

بلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع 

گر اسیر خال و خطی شد دلم عیبم مكن

عاقلانش بارِ زنجیری دگر بر پا نهند

این جنون تنها نه مجنون را مسلم شد بهار 

سوختم زین آشنایان ای خوشا بیگانه ای

هر كسی سوزد به نوعی در غم جانانه ای

مرغ جایی میرود كآنجاست آب و دانه ای

روزی ار زنجیر از هم بگسلد دیوانه ای

باش كز ما هم فتد اندر جهان افسانه ای

ای مستی جان از بادهٔ تو

خسته دلی دارم ز فتنهٔ  گردون  

بس كه بَرَد سوزِ شرارهٔ غم جانم  

آمد جان به لبم وز دل جدا نشود تاب و تبم  

بازا در محَفِلِ من كز آتشِ غم سوزد دلِ من 

نباشد از جهان زقصهٔ اشگِ غم حاصلِ من 

جانی كه منم دلدادهٔ تو

كه در سبویت جای می خون میریزد

اگر بر آرم آه از دل آتش خیزد

گرید چو شمعِ سحر روز و شبم از تنهایی

ای راحتِ جان تا كی زغمت بنالد دلِ من

نباشد از جهان ز قصهٔ اشكِ غم حاصلِ من

شاخه گلی كه نثار شد شماره ۹۵ بود كه با صدای خانم مرضیه تنظیم یافته. آهنگ از آقای محجوبی، ترانه از آقای رهی معیری، آهنگ ابوعطا .