یک شاخه گل ۹۴

بی سبب تِركِ من زار نمی باید كرد 

كُشتی و سوختی و باز نمی بخشایی 

قصه عشق نظاما برِ معشوق مگوی

همه خلق گرفتار نمی باید كرد

به خدا این همه آزار نمی باید كرد

خفته این فتنه و بیدار نمی باید كرد

البته از تخلص سراینده در یافته اید كه این بار سخن ما از كیست و این بیان موزون از كنج دل حساس كدام شاعر معاصر برخاسته، بیانی روان، ساده، بی تكلف و تسنّع و قابل درك و فهم همگان .

این شعر از دفتر عشق نظام است، دفتری كه حدیث دلش نامیده و بسزا از رایج ترین آثار ادبی معاصر است. «پیوند های دل،» «مثنوی حبیب و رباب،» «فروز و فرزانه و «پیروزی دل» نیز از آثار وی است كه به نام استاد نظام وفا شهرت یافته. چكیده همه آثار نظام نیكی و مهربانی است. دو صفتی كه وی در تمام مدت عمر خود مُرَوِّج آن بوده و هست. نظام عاشق حافظ است و لسان الغیب را خداوند كلام موزون عرفانی می داند و اكثر غزل های بی همتای خواجه را درسینه پر سوز خود محفوظ دارد و گاه به اختفای آن می پر دازد .

عاشقان دست چو بر طره جانانه زدند  

امشب از عشق مگر آمده حرفی به میان  

دام گسترده شد از هر طرفی در سر راه    

تا شود فاش كز از اسرار ازل آگه كیست  

این غزل آمد و خوش آمد و خط بطلان 

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه 

دوش در كنج خرابات نظام و دل و عشق 

چه گره ها كه به كار دل دیوانه زدند

كاتش اندر دل شمع و پر پروانه زدند

زاهدان دست چو بر سبحه صد دانه زدند

واندر این بزم كجا نغمه مستانه زدند

به حساب خودی و دفتر بیگانه زدند

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

فال فرخنده ای از حافظ فرزانه زدند

دارم دلی خونین بی لاله رویی

جویی ز خون رانم از دیده، بی او

خیزد از جگر نالهٔ من دور از آتشین لالهٔ من 

افتاده چون اشكم بر خاك كویی، بر خاك كویی،

چون لاله ای بینم بر طرف جویی،بر طرف جویی

به نو بهاران  دور از آن مه غنچه دهن 

كآتشین عُذار تو ای گُل برده صبر و هوشم

جان و دل در آتش ولیكن لاله سان خموشم