یک شاخه گل ۸۲

این تویی خرم دل ازدردنهانم، این تویی 

این منم کز آتشت در بُرده جانم این منم 

این تویی خندان لب از آه فغانم، این تویی

این تویی کاتش زنی بر دودمانم، این تویی

آتش دل پرتو افشاند زسیمایم چو شمع 

برتن تبدارمن هرذره ازسوز عشق  

تاتوای خورشید دولت روی پوشیدی زمن   

تاسراپا گریه باشم بی لب خندان او 

رازخود را ازکه پوشم، من که رسوایم چو شمع

قطره اشکی شد و غلتید در پایم چو شمع

آب شد در آتش حسرت سراپایم چو شمع

پای تاسر را به اشک خود بیالم چو شمع

مرا عاشقی شیدا، فارغ از دنیا، توکردی توکردی

مرا عاقبت رسوا، مست و بی پروا، توکردی تو کردی

نداند کس جانا، چه کردی چه ها کردی با ما چه کردی

دوچشمم را دریا، دُرافشان، گوهرافزا توکردی توکردی

روان از چشم ما، گهرها، دریاها، توکردی توکردی

نه یک دم ازجورت فغان کردم، نه دستی سوی آسمان کردم

منم اکنون چون خاک راهی، غباری در شام سیاهی

اگرمهری رخشد، توآن مهری، اگرماهی تابد، توآن ماهی

اگرهستی پاید، توهستی، اگربودی باید، تو بودی

بی لطف و صفا، باشد به خدا، بی تو هستی ها

ازدیدارت، ازرخسارت، ای جان ببینم سرمستی ها

شمیم روح افزایی، مُشکی، عودی، منیربزم آرایی

چنگی، رودی، چنگی رودی