یک شاخه گل ۸۱

      
  یک شاخه گل برنامه شماره  ۸۱        
           
         
دکلمه: مرضیه       
 

بردم به حسرت ازسرکوی تورخت خویش

ننموده روی رفتی و من بی تو زنده ام

دیدی که خود چگونه زدم پا به بخت خویش

حیران زعهد سست تو و جان سخت خویش

  
      علی صدارت (غزل)
       
       
  دوبیتی که به آهنگی آمیخته در مایه دشتی شنیدید، از شاعری است معاصرکه لحنی گرم و شیرین دارد و با وجود مضامین بدیع، که در شعرش می توان یافت هرگز از پیروی از سبک متقدمین بزرگ ایران، منحرف نگردید. نامش علی صدارت و تخلصش نسیم است. علی صدارت متخلص به نسیم، کارش قضاوت است و سروکارش با منطق و دلیل، ولی به هنگام فراغت تابع احساسات می گردد و سرگرم پرورش گل و ایجاد گل‌هایی است که هرگز نمیرند. از آن جمله غزلی که دراقتفای حافظ سروده.  
       
       
 

بردم به حسرت ازسرکوی تورخت خویش

ننموده روی رفتی و من بی تو زنده ام 

ای ملک حسن، تو در بوستان خرام 

برکند دل زجان و امید ازجهان، نسیم 

دیدی که خود چگونه زدم پا به بخت خویش

حیران زعهد سست تو و جان سخت خویش

کافکنده پرده از جگر لخت لخت خویش

ازورطه هوا و هوس برد، رخت خویش

  
      علی صدارت (غزل)
       
       
ترانه: مرضیه       
 

نبودم اگرمن، کجابودین بخت سیاهم

غمم را تودانی، تو هستی پناهم 

چوگم کرده راهی به اشکت پروردم  

نتابد دربزمم، نه مهری نه ماهی 

فدای چشمانت شوداین دو چشمم الهی 

که درروزگاری عزیز آید خاری  

نبودی اگر تو، هدر می شد این اشک و آهم

چو هجرانت دیدم، زهرکس پرسیدم نشانت

ببارت آوردم که جزمن یاری را، نبینی، نخواهی

ندانم چه دارم گناهی، نگاهی برمن کن

دارم به تو پندی یارا، ارزان مفروشی مارا

چو افتاده یوسف به چاهی

  
       
    نگاهی برمن کن، فدای چشمانت شود این دو چشمم الهی  
    دارم به تو پندی یارا، ارزان مفروشی مارا  
    که درروزگاری عزیز آید خاری،چو افتاده یوسف به چاهی  
       
      معینی کرمانشاهی (ترانه)
       
  پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد.    
       
       
       
       
       
       
       
       

Back to programme page