یک شاخه گل ۷۹

ای خوش آن دل كز بلا آسوده نیست

آزمونِ مرد این رنج و بلاست

روی نا شسته ز اشك افسرده به

لذتی كاندر دم هشیاری است

آن كه كامِ خویش می بیند همه

گر به چشم بی نیازی بنگری

ای دل از فرمان وجدان سر مپیچ

با همه آرامشی كاندر دل است

این سیاهی كز قلم رانی كنون

خالی از هر بوده و نابوده نیست

كاین همه رنج و بلا بیهوده نیست

آهن است آن تیغ كان بزدوده نیست

در یكی عمر خمار آلوده نیست

دیده ای دارد ولی بگشوده نیست

هیچ كامی نیست كان ننموده نیست

زانكه نا فرموده چون فرموده نیست

چشم همچون چشمِ من نغموده نیست

دودِ دل باشد نفیسی دوده نیست

حلقه بر هر در زدم دیدم درِ می خانه بود

جلوه گر از چهرهٔ پیرِ مغان دیدم عیان

چون فنای عاشقان را شاهِ جان پروانه داد

صد هزاران ساز و در هر یك نوایی مختلف

حلقه بر هر در زدم دیدم درِ میخانه بود

در كفم هر سُبحِه كه افتاد از گِلِ پیمانه بود

نقش هر صورت  كه اندر كعبه و بتخانه بود

سوخت صد پروانه و  یك شمع را پروانه بود

چون نهادم گوشِ جان یك نالهٔ مستانه بود

در كفم هر سُبحِه كه افتاد از گِلِ پیمانه بود

آنچه بر من از جفای گنبد مینا گذشت

آنچه از شادی به ما بگذشت بعد از سالها

جان فدای همت آن باد كز آغاز كار

دلبری داریم و جانی در رهش كرده فدا

كافرم گر هیچ گه بر مردم دانا گذشت

بود چون اندیشه ای كز ذهن نابینا گذش

گر كذشت از نیك و بد مردانه بی پروا گذشت

كس نمی داند كه در عشقش چه ها بر ما گذشت