یک شاخه گل ۷۷

یكی دلداده با دلدار طناز

به راه اندر یكی شط خروشان

گلی زیبا پدید آمد بر آن آب

بگفتا شوخ كاش این گل مرا بود 

در آب افكند عاشق خویشتن را

چو آن گل را پس از رنج فراوان

سوی یارش فكند و گفت و جان داد

به دشت اندر همی شد دوش با دوش

پدید آمد همه موج و همه جوش

فشرده دیوِ امواجش در آغوش

كه زینت دادمی از وی بر و دوش

همان ناگشته یار از گفته خاموش

به چنگ آورد از او شد طاقت و هوش

بگیر این گُل مكن ما را فراموش

نه دلداری دارم، نه غمخواری دارم،

گرفتاری حسرت نصیبم، پریشانی دور از حبیبم

سرا پا دردم من، به غم خو كردم من،

چه پرسی از نام و نشانم، اسیری دور از آشیانم؟

سر گردانم، بی سامانم همچون مرغِ طوفانم

در این عالم همچون شبنم یكدم بر جا میمانم.

نه محرمی، نه غمگساری دارم من،

فغان كه جانِ بی قراری دارم من.

خواهم به جای اشگ او را بهار دلجو را، شبی كنارِ خود بینم

خواهم اثر كند گاهی فروغی از ماهی به شامِ تارِ خود بینم

نه مستم، نه هشیارم من، نه خوابم نه بیدارم من

نه از من خبر دارد كس، نه از خود خبر دارم من

وای از تنهایی، وای از رسوایی!

نه محرمی، نه غمگساری دارم من

فغان كه جان بی قراری دارم من!

نه مستم نه هشیارم من، نه خوابم نه بیدارم من،

نه از من خبر دارد كس، نه از خود خبر دارم من،

وای از تنهایی، وای از رسوایی!

منم كه از این هستی بیزارم،

تویی كه داری قصدِ آزارم