یک شاخه گل ۵۰

      
یک شاخه گل برنامه شماره ٥٠        
           
دکلمه: روشنک       
  این بار از شاعری صحبت داریم که در شیراز تولد یافته ولی بیشتر عمر خود را درهندوستان گذرانیده، نامش محمد و تخلصش عرفی است. عرفی از شعرای قرن دهم و یکی از پایه گذاران سبکی است که به سبک هندی مشهوراست.  
       
 

حرم جویان دری را می پرستند

برافکن پرده تا معلوم گردد 

فقیهان دفتری را می پرستند

که یاران دیگری را می پرستند

  
      محمد عرفی (غزل)
ترانه: سیما بینا      
 

بیا دخترکه چشمون زاغُ داری بلال بلالُم 

سبد در دست و میل باغ ما کُن، خدا می دونه

چه نرمه، هواسردو دل ازعشق تو گرمه 

من از عشق تو کردم باغبونی طبیب دردُم

حالاکه گل شدی با دیگرونی،  بلال بلالُم

سبد دردست ومیل باغُ و داری بلال بلالُم

سرم بشکن ولی دردم دواکن، طبیب دردُم

گل باغ حیاتم شادمونی بلال بلالُم

گُلُم تا غنچه بودی بو ندادی خدا می دونه

نازنینُم، مهجبینُم، بخوابُم بلکه در خوابِت ببینُم

  
      (شعر محلی)
دکلمه: روشنک       
  عمری گذشت و گفت و شنو با تو رخ ندا ای بی نصیب گوشم و ای بینوا دلم  
      محمد عرفی (غزل)
  فریاد که غمهای تو درسینه تنگم  اندک نبود لایق و بسیار نگنجد  
      محمد عرفی (غزل)
ترانه: سیما بینا      
  بیا دخترکه چشمون زاغُ داری بلال بلالُم سبد دردست ومیل باغُ و داری بلال بلالُم  
       
    خبرده به یارم، تودرخواب خوش ومن بیقرارُم     
       
 

سبد در دست و میل باغ ما کُن، خدا می دونه

چه نرمه، هواسردو دل ازعشق تو گرمه 

من از عشق تو کردم باغبونی طبیب دردُم

حالاکه گل شدی با دیگرونی،  بلال بلالُم

سرم بشکن ولی دردم دواکن، طبیب دردُم

گل باغ حیاتم شادمونی بلال بلالُم

گُلُم تا غنچه بودی بو ندادی خدا می دونه

نازنینُم، مهجبینُم، بخوابُم بلکه در خوابِت ببینُم

  
      (شعر محلی)
       
       
گوینده: روشنک      
  پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد.    
       

Back to programme page