یک شاخه گل ۳۵

این بار صحبت از شاعری است كه از شاعران هم عصر خود مانند قاآنی و وصال شیرازی برتری دارد، ولی به شهرتی كه سزاوار اوست نرسیده و تا حدی می توان گفت گمنام مانده است. این شاعر عالی قدر سروش اصفهانی است. سروش اصفهانی به شمس الشعرا، یعنی خورشید شاعران لقب یافته.

ز چهره خون چكدش چون بر او نگاه كنی

مژه سیاه و خط و خال و زلف و چشم سیاه

دگر ازو  طمع بوسه از چه راه كنی

مسلم است كه روز مرا سیاه كنی

گُلی از دستِ من بستون و بو كن

به هر جـا می روی كه من نباشم 

گلِ سرخ و سپید من

بــيا بالا بـلای من

چو میآيی بلای من

گُـل آمــد، گُـلعذار آمد، بهار آمـد، بهار آمـد

گُـلِ سرخ و سپيدم كی می آیی؟

تو گفتی گُل در آيد من می آيوم 

گل سرخ و سپید من

بــيا بالا بـلای من

چو میآيی بلای من

گُـل آمــد گُـلعذار آمد، بهار آمـد ، بهار آمـد

بهار آمد ، بهار آمد 

ميونِ هـر دو زلـفونت فرو كن

بجای من تــو با گــل گفــتــگو كن

بنفشه برگ بید من

گــلــو بنـدِ طــلای مــن

چه می آری برای من

گُـل آمــد، گُـلعذار آمد، بهار آمـد، بهار آمـد

بنفشه برگ و بيدم كی می آیی؟

گـُلِ عالم تموم شـد كی می آيی؟

بنفشه برگ بید من

گــلــو بنـدِ طــلای مــن

چه می آری برای من

نگارِ سبزه روی من به روی سبزه زار آمد

بهار آمد ، بهار آمد