یک شاخه گل ۲۸

دوست نشاید زدوست در گله باشد

تند مران ای دلیل ره، كه مبادا

موی تو زد حلقه بر میانت و نگذاشت

آن كه مسلسل نمود طره لیلا

مرد نباید كه تنگ حوصله باشد

خسته دلی در قفای قافله باشد

یك سر مو در میانه فاصله باشد

خواست كه مجنون اسیر سلسله باشد

گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم 

گیسو آشفته مَكُن دلم كُنی دیوانه

وای گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم

تو كه شیرین دهنی چرا نگویی سخنی

آهوكی خوش نگهم

از من رمیدی بختِ من

با شِكر خنده بِكُن این دِلِ من باز نازكم

آتش از برقِ نگه مزن بر این كاشانه

با شِكر خنده نكردی دلِ من باز نازكم

چرا یارم نشدی تو كه دل و جانِ منی

یادی بِكُن از من هم

خون شد دلِ جان سختِ من

گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم 

گیسو آشفته مَكُن دلم كُنی دیوانه

وای گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم

با شِكر خنده بِكُن این دِلِ من باز نازكم

آتش از برقِ نگه مزن بر این كاشانه

با شِكر خنده نكردی دلِ من باز نازكم

كی رفته ای زدل كه تمنا كنم تو را

غیبت نكرده ای كه شوم طالب حضور

با صد هزار جلوه برون آمدی كه منپ

بالای خود در آینهٔ چشم من ببین

رسوای عالمی شدم از شور عاشقی

كی بوده ای نهفته كه پیدا كنم ترا

پنهان نبوده ای كه هویدا كنم  ترا 

با صد هزار دیده تماشا كنم  ترا

تا با خبر زعالم بالا كنم  ترا

ترسم خدا نخواسته رسوا كنم ترا

گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم 

گیسو آشفته مَكُن دلم كُنی دیوانه

وای گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم

تو كه شیرین دهنی چرا نگویی سخنی

آهوكی خوش نگهم

از من رمیدی بختِ من

با شِكر خنده بِكُن این دِلِ من باز نازكم

آتش از برقِ نگه مزن بر این كاشانه

با شِكر خنده نكردی دلِ من باز نازكم

چرا یارم نشدی تو كه دل و جانِ منی

یادی بِكُن از من هم

خون شد دلِ جان سختِ من

گرچه بلایی ، عقده گشایی

گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم 

گیسو آشفته مَكُن دلم كُنی دیوانه

وای گلِ ناز ناز نازكم دلدارِ تناز نازكم

با شِكر خنده بِكُن این دِلِ من باز نازكم

آتش از برقِ نگه مزن بر این كاشانه

با شِكر خنده نكردی دلِ من باز نازكم