یک شاخه گل ۲۰

طره یار، پریشان چه خوش است

یار ساقی و عراقی باقی

قامت دوست خرامان چه خوش است

وصف این عیش بدین سان چه خوش است

یار می گوید اَلله دلدار می گوید اَلله

 طرفی به بستان گل در گلستان

آفتاب از كوه سر زد تا كه ترك خِی كنم

از بلندی بنگرُم بالای آن سرو سهی

یار می گوید اَلله دلدار می گوید اَلله

طرفی به بستان گل در گلستان

تا كه آن آهوی وحشی در بیابان می چمد

گر كه آن زیبای مو در خِینۀ مو پا نهد

یار می گوید اَلله دلدار می گوید اَلله

طرفی به بستان گل در گُلَستان

هر كجا دیوانه و هشیار می گوید الله 

لیلا جان جان جان، لیلا من تو رو قربان

گوسفندان را به صحرا برده و هی هی كنم

از جفای او شكایت با نوای نی كنُم

هر كجا دیوانه و هشیار می گوید اَلله

لیلا جان جان جان، لیلا من تو رو قربان

نم نم شبنم چرا هی در بیابان می كنُم

برّۀ دُرخی جلو قربان پای وی كنم

هر كجا دیوانه و هشیار می گوید اَلله

لیلا جان جان جان، لیلا من تو را قربان

عراقی باردیگر توبه بشکست 

زسودای پری رویان عجب نیست

ای دل چو درخانه خمارگشادند

درگوش دلم گفت صبا دوش عراقی 

زجام عشق شد شیدا و سرمست

اگردیوانه ای زنجیربگسست

می نوش که ازمی گره کارگشادند

دربند در خود که در یارگشادند

فخرالدین عراقی (غزل)

یار می گوید اَلله دلدار می گوید اَلله

طرفی به بستان گل در گلستان

آفتاب از كوه سر زد تا كه ترك خِی كنم

از بلندی بنگرُم بالای آن سرو سهی

یار می گوید اَلله دلدار می گوید اَلله

طرفی به بستان گل در گلستان

تا كه آن آهوی وحشی در بیابان می چمد

گر كه آن زیبای مو در خِینۀ مو پا نهد

یار می گوید اَلله دلدار می گوید اَلله

طرفی به بستان گل در گُلَستان

هر كجا دیوانه و هشیار می گوید الله 

لیلا جان جان جان، لیلا من تو رو قربان

گوسفندان را به صحرا برده و هی هی كنم

از جفای او شكایت با نوای نی كنُم

هر كجا دیوانه و هشیار می گوید اَلله

لیلا جان جان جان، لیلا من تو رو قربان

نم نم شبنم چرا هی در بیابان می كنُم

برّۀ دُرخی جلو قربان پای وی كنم

هر كجا دیوانه و هشیار می گوید اَلله

پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد.