گلهای صحرایی ۵۷

الهی دُشمَنت را خَسته وِینُم

سَرِ كوی تو تا چند آیَم وشُم

سَرِ كویت برای دیدن تِه

به سینه خنجری تا دسته وینُم

ز وصلت بی نوا کی آیَم وشُم

نترسی از خدا كی آیَم وشُم

سَری دارُم كه سامانِش نِمیبو

اگر باور نداری سوی من آی

غمی دارُم كه پایانِش نِمیبو

بوین دردی كه درمانِش نِمیبو

بُلند بالا به بالات اومَدم من

شنیدُم خال لبهات میفروشی

برایِ خالِ لَبهات اومدَم من

خریدارُم به سودات اومدَم من

شیرین قهر كِرده یارُم، شیرین كِردی كبابُم، شیرین نمیدی جوابُم

لَب بوم اومَدی رُخ تازه كِردی

تو كه پوشیدهای رَخت عروسی

شیرین قهر كِرده یارُم، شیرین كِردی كبابُم، شیرین نمیدی جوابُم

زِ بوی زُلف تو مَفتْونُم ای گُل

من عاشِق ز عشقَت بیقرارُم

شیرین قهر كِرده یارُم، شیرین كِردی كبابُم، شیرین نمیدی جوابُم

خودُم سَبزه كه یارُم سَبزه پوشه

دو چِشمش سنگ و ابرویش ترازو

شیرین قهر كِرده یارُم، شیرین كِردی كبابُم، شیرین نمیدی جوابُم

پسینی اَلوِداع كِردیم و رَفتیم

نداشتیم توشهای راه بیابون

شیرین قهر كِرده یارُم، شیرین كِردی كبابُم، شیرین نمیدی جوابُم

قَدَت را با قَدُم اندازه كِردی

مَكِش سورمه كه زخمُم تازه كِردی

زَ رنگ روی تو دِلخونُم ای گُل

تو چون لیلی و مو مجنونُم ای گُل

خودُم گُل هَستَم و وِل گُل فروشه

به نرخِ زَعفُرون گُل می فروشه

دل از دلبر جُدا كِردیم و رفتیم

تَوَكّل با خُدا كِردیم و رفتیم

گوینده: روشنك

گلهای صحرایی را همیشه رایحهای دلانگیز است.