گلهای صحرایی ۳۸

عزیزُم برق چشمونِت بنازُم

تو گفتی غیر تو مو یار نْیِرُم

سیه زلف پریشونِت بنازُم

گرفتی یار پیمونِت بنازُم

کب تٌر گشتی پر اًز كِردی 

عزیزُم دلبرُم از مو چه دیدی

یرا با رنج غى دیساز كِردی

كه با بیگانه عشق آغاز كِردی

رفته بودُم تا سر راهش بگیرُم رفته بود

روی زردُم ندیده رفته بود

بیخبر از حال دلُم

آرزویُم رفته بود

می روَم تنها بگریُم

تا ز اشكُم لاله رویِه، لاله رویِه، لاله رویِه

میروَم تنها بگریُم 

تا ز اشكُم لاله رویِه، لاله رویِه، لاله رویِه

مه من اگر نیایی، ز دلم گرهگشایی

مه من اگر نیایی، ز دلم گرهگشایی

تا كه بوسه از رُخ ماهش بگیرُم رفته بود

همچو مرغی پریده رفته بود

لاله رویُم رفته بود

لاله رویُم از كه جویُم

در دِل صحرا بگریُم

لاله شاید قصۀ مو با تو گویِه، با تو گویِه

در دل صحرا بگریُم

لاله شاید قصۀ مو با تو گویِه، با تو گویِه

خبرت كنم زمانی كه سر مزارُم آیی

خبرت كنم زمانی كه سر مزارم آیی

رفته بودُم تا سر راهش بگیرُم رفته بود  

روی زردُم ندیده رفته بود  

بیخبر از حال دلُم 

آرزویُم رفته بود

تا كه بوسه از رُخ ماهش بگیرُم رفته بود

همچو مرغی پریده رفته بود

لاله رویُم رفته بود

لاله رویُم از كه جویُم، از كه جویُم

گوینده: روشنك