گلهای صحرایی ۳۳

به چشمونُم خدنگ غم شكستی

چو تنها گشتم و سرگشتۀ عشق

منو از آشنایونُم گسستی

تو با بیگانگون رفتی نشستی

اگر یارُم چو گل خوش آب و رنگه

بگو با او خدایا تا بِدونه

چه گویُم از دل او سنگه، سنگه

دل حسرتكش مو تنگه، تنگه

اگر یارُم چو گُل خوش آب و رنگه

بگو با او، بگو با او خدایا تا بِدونه

مَپُرس از مو ای گُل حالُم 

خواهم كه تنها همراهِ غمها

چه گویُم از دلِ او سنگه، سنگه

دلِ حسرتكشِ مو تنگه، تنگه

كه همچون نِی زِ دل نالُم

از خود گریزُم صحرا به صحرا

جهان دیدیم و جانون را ندیدیم

همه روی جهان گشتیم با دل

طبیب ِ دردِ و درمون را ندیدیم

وفای نازنینون را ندیدیم

یك شو تو یادم كن، شادم كن، ای غمخوارم

تا رفتی از نظرم ای تاج سرُم

ای بیگانه ز وفا بنگر چه بلا آرد

یك شو تو یادم كن، شادم كن ای غمخوارم

تا رفتی از نظرُم ای تاج سرُم

ای بیگانه ز وفا بنگر چه بلا آرد

دستی بر دوشُم ای جونُم ز كه بیمارم

نازت بخرُم دل وای، وای، وای

به سرُم دل وای، وای، وای

دستی بر دوشُم ای جونُم ز كه بیمارم

نازت بخرُم دل وای، وای، وای

به سرُم دل وای، وای، وای

گوینده: روشنك