گلهای صحرایی ۳۱

بهار آمد كه مو شیدا بگردُم

چو طوطی بر لب دریای بندر

قرارم بیقراره دو چَشمُم اشك و بارِه  

چو طوطی بر لب دریا بگردُم

همه با یار و مو تنها بگردُم

ندارِه دل مو طاقتِ دوری ندارِه

بیا دختر كه چشم زاغ داری

سبد بر دست و میلِ باغِ ما كن

سبد بر دست و میل باغ داری

سرم بشكن ولی دردُم دوا كن

بهار آمد كه مو شیدا بگردُم  

چو طوطی بر لب دریای بندر  

قرارم بیقراره دو چَشمُم اشك و بارِه

نگار نازنین هستی كه هستُم   

به بازی بردهای محكم نگهدار

قرارُم بیقراره دو چَشمُم ژاله باره

بپرُم بپرُم به پر آیم

نَستو نَستو نَستو جان برفی نشسته

نَستو نَستو جان، جان جان نَستو جان

بپرُم بپرُم به پر آیُم

نَستو نَستو نَستو جان برفی نشسته 

میخوام برم كوه كوه تفنگ من كو

چو طوطی بر لب دریا بگردُم

همه با یار و مو تنها بگردُم

ندارِه دل مو طاقتِ دوری نداره

به بازی بردهای دستمال دستُم

همو یار قدیمیِ تو هستُم

نداره دل مو طاقت دوری نداره

سر كوی تو بیخبر آیُم

ریزُم به پای او من گل دسته دسته

حیف تو نَستو به خدا رفتی به سیستان

سر كوی تو بیخبر آیُم

ریزم به پای او من گل دسته دسته

ساقی مجلس به خدا دخترِ بادوم كو