گلهای صحرایی ۲۴

به چشمانُم خدنگ غم شكستی

چو تنها گشتُم و سرگشتۀ عشق

مرا از آشنایانُم گسستی

تو با بیگانگون رفتی نشستی

دیل واپسی نارم تا وقت بهاره

دیل واپسی نارم تا وقت بهاره

تو می تازه نیگاری می گوله نوبهاری

کاوله اوسان یاوره دُو جانیم

تی تی بزه درختان خنَه بلبلان باری

دیل واپسی نارم تا وقت بهاره

تا كه تو می كناری می دیل و می قراری

کاوله اوسانتم یاوره دُوخانیم

تی تی بزه درختان خَنه بلبلان باری

ویجین كنیم حاصیل گیریم از اَبیجاران

دیل واپسی نارم تا وقت بهاره

تی رخته دُوكون باز بیشیم موقعِ كاره

تی رخته دُوكون باز بیشیم موقعِ كاره

تا كه تو می كناری می دیل و می قراری

به بیشیم بیَجاره سر دانَنَ بشانیم

به بیَجاره رِ غم نارم تا كه تو می كناری

تی رخته دكون باز بیشیم موقعِ كاره

تا كه تو می كناری می دیل و می قراری

به بیشیم بیجار سر دانَنَ بشانیم

بیجارَه ر غم نارم تا كه تو می كناری

دِ غم ناریم شادی كنیم شادی فراوان

تی رخته دُوكون باز بیشیم موقعِ كاره

دوتا كَفتر بیدیم هر دو خوش آواز

الهی خیر نبینه مرد صیاد

شُوا در لونه و روزا به پرواز

كه او تایِ مرا برده به شیراز

هَمه گیدی صفا نَره اَ دُنیا

بیا با هم بیشیم گیلان بگردیم

اَمِه اَمرَ وفا نَره اَ دُنیا

کی بِختر از اویَه نَره اَ دُنیا

نگارُم در حِصارِه من چه سازُم

كلید باغِ شفتالویِ دلبر

به دورش گُرگِ هارِه من چه سازُم

به دست پیرِ زاره من چه سازُم

گوینده: روشنك