گلهای صحرایی ۲۲

      
           
  صحرانشین        
           
روشنك (دکلمه)          
         
 

زبونِت بو كُنُم بوی هِل آیو

بهار اومد زمین فیروزهگون شد

مقابل شد به گلشن یار فایز

زبونِت بو كُنُم بوی هِل آیو

جدایی گر بیُفته مُشكل آیو

به عزم سیر دلدارُم روون شد

گل از خجلت تمامی سرنگون شد

جدایی گر بیُفتِه مشكل آیو

 
           
        فایز  
           
یاسمین (ترانه)          
           
 

هر كه دیدُم داره یاری مو ندارُم

برُم پیش خدا دادی برآرُم

مو چرا یك گُل به صد گلشن ندارُم

هر كه دیدُم داره یاری مو ندارُم

برُم پیش خدا دادی برآرُم

مو چرا یك گل به صد گلشن ندارُم

كاشكی دردی، غم نداشتُم

شب كه میشه خانهای روشن ندارُم

مو از كی كمترُم یاری ندارُم

ای خدا مو كه دل از آهن ندارُم

شب كه میشه خانهای روشن ندارُم

مو از كی كمترُم یاری ندارُم

ای خدا مو كه دل از آهن ندارُم

شب روی سنگ سر میذاشتُم

 
    از همه بودُم جدا، از دیار و آشنا    
 

مو كه اینجا یار و غمخواری ندارُم

مو چرا یك گل به صد گلشن ندارُم

دیگه در شهر شما كاری ندارُم

ای خدا مو كه دل از آهن ندارُم

 
       
        جنتی عطایی  
گوینده: روشنك          
           
گلهای صحرایی را همیشه رایحهای دلانگیز است.       
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           

 

Back to programme page