گلهای صحرایی ۱۶

شبِ مهتاب و ابر پارِه پارِه

نگارینا بیا تا از برایَت

به یاران میدهد عُمر دوباره

بسازُم سینهریزی از ستارِه

اَلا دختر كه چشم زاغ داری

سبد بر دست و میل باغ ما كُن

سبد بر دست و میل باغ داری

سرم بشكن ولی دردُم دوا كن

درختان سبز و یَخبندان شكسته

روان گشتند سوی چشمهساران

شكوفه بر سر هر شاخه بسته

كبوترهای چاهی دسته دسته

آسمون به این گَپی گوشَهاش نِوِشته گوشَهاش نِوِشته

هی دایی دایی جونُم خُم گلِ خوبان میستونُم

راه رفتنِت، خندیدِنت، قهر كِردَنت بابای بابای سوزانده

مو میرُم ماچی كُنم گر خون بباره، گر خون بباره

واای، داای، واای، هاای، های های های

چه خوشِه سایه گمَر صوت كبوتر صوت كبوتر

هِی دایی دایی جونُم خُم گل خوبان میستونُم

هر كه یارِش خوشگله وای جاش تو بهشته

وای، دای، وای های های های های

آسمون كاری ندار، یارُم بیداره یارُم بیداره

هِی دایی دایی جونُم خُم گل خوبان میستونُم

راه رفتنِت، خندیدنِت، قهر كِردَنت بابای بابای سوزانده

چه خوشِه بازی كُنُم آی با زلف دلبر با زلف دلبر

واای، داای، واای های های های های