برگ سبز ۳۰۵

 گوینده (روشنک) :

دوستت دارم و دانم كه تویی دشمن جانم

از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم اینست كه چون ماه نو انگشت نمایی

ور نه غم نیست كه از عشق تو رسوای جهانم

ساز بشكسته ام و طایر پر بسته نگارا

عجبی نیست كه این گونه غم افزاست فغانم

آن لئیم است كه چیزی دهد و باز ستاند

جان اگر نیز ستانی ، زتو من دل نستانم

گریه از مردم هشیار خلایق نپسندند

شده ام مست كه تا قطره ی اشكی بفشانم

عماد خراسانی (غزل)

چو در بستی به روی من به كوی صبر رو كردم

چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو كردم

چرا رو در تو آرم من كه خود را گم كنم در تو

به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو كردم

خیالت ساده دلتر بود و با ما از تو یكروتر

من این ها هر دو با آیینه دل روبرو كردم

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت ما را

ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو كردم

تو با اغیار پیش چشم من می در سبو كردی

من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو كردم

حراج عشق و تاراج جوانی وحشت پیری

در این هنگامه من كاری كه كردم یاد او كردم

شهریار (غزل)

زلف چون دوش رها تا به سر دوش مكن

ای مه امروز پریشان ترم از دوش مكن

 ای سر زلف سیه دیگرم آشفته مساز

 این همه با مه من دست در آغوش مكن

 مست و مدهوشم از آن لب سخن تلخ مگوی

 بیش از این زهر به جامِ منِ مدهوش مكن

 گوهر اشك مرا بین و زچشمم مفكن

 سخن مدعیان را گوهر گوش مكن

 عهد كردی كه كُشی فرصت خود را روزی

 فرصت ار یافتی آن عخد فراموش مكن

فرصت شیرازی  (غزل)

آواز (گلپایگانی) :

 دوست به كین است و آسمان به كمینم

 خسته دل از دست آسمان و زمینم

 شكوه ندارم زبی وفائیت ای دوست

 از كه وفا دیده ام  كه از تو ببینم

 با تو به خونم نشسته بی تو در آتش

 وصل چنان می كُشد فراق چنینم

 دوست به كین است و آسمان به كمینم

 خسته دل از دست آسمان و زمینم

پژمان بختیاری (غزل)