برگ سبز ۳۰۴

 گوینده (فیروزه امیر معز) :

  گذشت آنكه دلم در شكنج موی تو بود

  گذشت آنكه جهان پُر زگفت و گوی تو بود

گذشت آنكه سراپای من زجذبه عشق 

بسان آیینه مجذوبِ روی موی تو بود

بسان صورت دیوار چشم حسرت من

به هر طرف كه روان می شدی بسوی تو بود

خبر نداشتی ای آب زندگانی من

كه مرگ تشنه لبی بر كنار جوی تو بود

پژمان بختیاری (غزل)

صد بار اگر به تیغ كین می كشدم

غم نیست كه یار نازنین می كشدم

خونم ریزد ولی برای دلِ غیر

بهر دلِ آن می كوشد ، این می كشدم

 سحاب اصفهاني (غزل)

در كوی تو فكر دل نا شاد نكردم

خود رفتم و او را زغم آزاد نكردم

بیداد تو بر طاق بلند است اگر نه

وان كوتهی از ناله و فریاد نكردم

آواز (گلپایگانی) :

باز آی و خانه منِ بی خانمان بسوز

ور آتشت  فرو ننشیند جهان بسوز

باز آی و انتغام گناه نكرده را

هستی بگیر و  خانه بر انداز و جان بسوز

با ما هم آشیان چو نخواهی شدن بیا

مشت پری كه مانده در این آشیان بسوز

باز آی و  خانه منِ بی خانمان بسوز

ور آتشت فرو ننشیند جهان بسوز

گوینده (فیروزه امیر معز) :

ز دراز آرزویی من دست كوته آخر

نه ترا به بر گرفتم ، نه دل از تو بر گرفتم

غم وا پسین زلیخا به همین ترانه دم زد

كه به جذبه محبت پسز از پدر گرفتم