برگ سبز ۲۸۶

گوینده (روشنک) : 

ما را به دیده شوق تماشا نمانده است 

از شور عشق جز دل رسوا نمانده است  

صد حیف از آن حكایت شیرین بامداد

كا كنون به شامِ تیره از او جا نمانده است

افسانه بود آن همه شوق و شرارِ عشق

كا مروز جز به پرده رویا نمانده است

 عبدالرفیع حقیقت

آن گنج كدام است كه ویرانه ندیدست

آن شمع دل افروز كه پروانه ندیدست

گر گوشه نشین شیوه عاشق نپسندد

عیبش نتوان كرد كه دیوانه ندیدست

مطرب بزن آن ساز كه در چنگ نگنجد

ساقی بده آن باده كه پیمانه ندیدست

در گوشه محراب كند چشم تو مستی

مستی نشنیدیم كه میخانه ندیدست

بی خال تو مرغِ دلم آرام نگیرد

كان طایر قدسی بجز این دانه ندیدست

عبدالرفیع حقیقت

آواز (ناصر مسعودی) :

ای دل به كوی اوز كه پرسم كه یار كو

در باغ پر شكوفه كه پرسد بهار كو

نقش و نگار كعبه نه مقصود شوق ماست

نقشی بلند تر زده ایم آن نگار كو

جانا نوای عشق خموشانه خوشتر است

آن آشنای ره كه بود پرده دار كو

ای بس ستم كه بر سر ما رفت وكس نگفت

آن پیك ره شناس حكایت گزار كو

یك شب چراغ روی تو روشن شود ولی

چشمی كنار پنجره ی انتظار كو

خون هزار سرو دلاور به خاك ریخت

ای "سایه" هایهای لب جویبار كو

 سایه (غزل)

گوینده (روشنک) : 

ما را به دیده شوق تماشا نمانده است

از شور عشق جز دلِ رسوا نمانده است

صد حیف از آن حكایت شیرین بامداد

كا كنون به شام تیره از او جا نمانده است

افسانه بود آن همه شوق و شرارِ عشق

كا مروز جز به پرده رویا نمانده است

عماد فقیه

 آواز (ناصر مسعودی) :

در این سرای بی كسی كسی بدر نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یكی زشب گرفتگان چراغ و بر نمی كند

كسی به كوچه سار شب در سحر نمی زند

دلِ خراب من دگر خراب تر نمی شود

كه خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

 سایه (غزل)