برگ سبز ۲۷۰

گوینده (روشنک) :

به من آن بیوفا یارب كه بادا خاطرِ شادش

نمی دانم تغافل می كند یا رفتم از یادش

خدا داند كه مرغِ بی پرِ دل را چه پیش آمد

كه صیادش گرفت و نیم بسمل كرد آزادش

گوینده (روشنک) :

نشد چون دل خموش از ناله در بزم تو دانستم

كه بلبل در چمن از بیم هجرانست فریادش

نمردم گر زهجر امشب مرنج از من كخ جان دادن

بود دشوار صیدی را كه بر سر نیست صیادش

شكستی چون دل ما را به تعمیرش چه می كوشی

كه چون این خانه ویران گشت نتوان كرد آبادش

 طبیب اصفهانی (غزل)

شد تیره در هوای تو شمع وجود ما

اشكی به دیده ی تو نیاورد دود ما

رفتی زدست ما و نمردیم ای دریغ

تا چیست بی وجود تو سود وجود ما

پژمان بختیاری (غزل)

 آواز (حسین قوامی) :

گر بر آتش می پسندد رای دوست

می روم زان سُلكِ خاطر خواه اوست

عاشقان از نیك و از بد فراغند

هر چه از نزدیك یار آید نكوست

شكر ها دارم من از این آب چشم

آب چشم عشقبازان آبروست

هر كه بینی جستجویی می كند

وآنكه من خواهم برون از جستجوست

هر كسی را آرزویی در دل است

وآنكه من خواهم برون از آرزوست

گر شكافی جمله سر تا پای اوست

دوستی نی دوست بینی ، دوست ، دوست

 توحید شیرازی (غزل)