برگ سبز ۲۱۷

گوینده (روشنک)

چشم بگشا كه جلوه دلدار 

به تجلی است از در و دیوار

این تماشا چو بنگری گویی

لیس فی الدار غیره دیار

پُر کن قدح شراب و دریاب مرا

زان خواب که خواب خستگان است چه سود

در دشت فضا، ستارگان می‌بینم

بر سطح زمین و بر فلک آنچه که هست

گلزار و چمن نمای دیگر دارد

درمان طبیب را كسی مُنكِر نیست

 در حسن رُخ خوبان پیدا همه او دیدم 

در دیدة هر عاشق او بود همه لایق

دیدم گل بستان‌ها، صحرا و بیابان‌ها

هان! ای دل دیوانه، بخرام به میخانه

در میکده و گلشن، می‌نوش می روشن

آواز (عبدالوهاب شهیدی)  

یاری و دیاره ام نی و بادهٔ ناب

دریاب که این کوزه گر دهر کند

کار طدبی نمی توان دید به خواب

یک روز مرا سبو، ترا جام شراب

این غافله سالار كه خوش میراند

آخر بكجا رسد خدا می داند

این نغمه كه دارد به لب از رفتهٔ خویش

از دفتر رو نوشت خود می داند

گلزار و چمن نمای دیگر دارد

با دلبر و مهر صفای دیگر دارد

درمان طبیب را كسی مُنكِر نیست

اما می ما شفای دیگر دارد

ساقی بشتاب عمر ما می گذرد

وین وقت خوش ذوق و صفا می گذرد

آوخ كه نصیب ما است آخر گوری

وین عمر كه بی رضای ما می گذرد

تا آمدم از عدم به زندان وجود

زنجیر قدر جان و تن من فرسود

بیچاره و زار و نا توان رفتن زود

پس آن همه كبر و خود پسندی زچه بود

دکلمه: روشنک

زیبد که ز درگاهت نومید نگردد باز

آن‌کس که به امیدی بر خاک درت افتد

عراقی (غزل)

گوینده: روشنک

این هم برگ سبزی بود تحفة درویش، علی نگه‌دار شما.