برگ سبز ۲۱۱

چشم بگشا که جلوۀ دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلیست از در و دیوار 

لیس فی الدار غیره دیّار 

منسوب به عطار(قصیده)

امیرحیاتی (ترانه)

مرا درتَن بُود تاجان علی گویم علی جویم

به کامم تازبان باشد زبان تا دردهان باشد

زقدسیان سبحانی هم از آیات قرآنی

اگرسباح دربحرم اگر سیاح درشهرم

علی مولای درویشان صفابخش دل ایشان

نخواهم جزعلی دینی نه جزآیینش آیینی

چوبلبل گر به بستانم به یاد شاه مردانم

زمِهرش مست و حیرانم غم و شادی نمی دانم

چه درپیدا چه در پنهان علی گویم علی جویم 

به هرلفظ و به هرعنوان علی گویم علی جویم 

به هرتفسیر وهر تبیان علی گویم علی جویم 

به هرمرز و به هرسامان علی گویم علی جویم 

به هر دَردی پی درمان علی گویم علی جویم 

به هردَم ازسَر ایمان علی گویم علی جویم 

به هرنغمه به هرالحان علی گویم علی جویم 

چه درباغ و چه درزندان علی جانم علی جانم 

چه درباغ و چه درزندان علی گویم علی جویم 

 موافق(قصیده)

روشنک (دکلمه)

ای یاردلپذیر که دل درهوای توست

غوغای عارفان و تمنّای عاشقان

تنها نه من به دام تو درمانده ام اسیر

گر ما مقصریم تو دریای رحمتی

جان نیز اگر قبول کنی از برای توست

حرص بهشت نیست که شوق لقای توست 

کز هر طرف شکسته دلی مبتلای توست

عذری که می رود به امید وفای توست

چنان سرمست و حیرانم من امشب

دلا زین سان که می یابی خرابم

گهی شمع و گهی پروانه ام من

گهی با ظلمت کفرم من امروز

 ز من ذوق ادب امشب مدارید

که خود را هم نمی دانم من امشب 

یقین می دان که زین سانم من امشب

گهی جان گاه جانانم من امشب

گهی با نور ایمانم من امشب 

که بس مجنون و حیرانم من امشب 

مشرقی تبرزی(غزل)

روشنک (دکلمه)

دل نمانده ست که گوی خَم چوگان تو نیست

درتو حیرانم و اوصاف معانی که تو راست

خصم را پای گریز از سَر میدان تو نیست

واندرآن کس که بصردارد و حیران تونیست

سعدی(غزل)

شهیدی (آواز)

چو نقاب برگشایی مه آن جهان برآید

همه دورهای عالم بگذشت و کس ندانست

دل و جان عاشقانت زغمت به جوش آید

منم و غم تو دانم که کسی که درغم تو

چوغم توهست جانا چه غمم بُود که دل را

چونقاب برگشایی مه آن جهان برآید

زفروغ نور رویت ز جهان فغان برآید 

که رخ چو آفتابت ز چه آسمان برآید 

چو زسِرّ سینه نامت به سَر زبان برآید

به تو درگریخت غمگین زتوشادمان برآید

غم تو به غمگساری ز میان جان برآید

ز فروغ نور رویت زجهان فغان برآید

عطار(غزل)

زیبد که زدرگاهت نومید نگردد باز

آن کس که به امیدی برخاک درت افتد 

این هم برگ سبزی بود تحفۀ درویش؛ علی نگهدارشما.