برگ سبز ۱۹۹

چشم بگشا که جلوۀ دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیّار 

منسوب به عطار (قصیده)

(گوینده) روشنک

من و خیال توشبها وکُنج خانۀ خویش

خیال خال تو بُردم من ضعیف به خاک

سخن به قاعدۀ همّت آید ای زاهد

خوشم به شعلۀ این آهِ آتشین همه شب

برآستانۀ تو خاک شد سَر جامی

سُرود بی خودی وآه عاشقانۀ خویش

چنان که دانه کِشد مورسوی خانۀ خویش

من و فُسون محبت تو و فَسانۀ خویش

مراچوشمع سَری هست بازبانۀ خویش

قدم چه می کِشی ازخاک آستانۀ خویش 

جامی (غزل )

(گوینده) روشنک

گفتی بگوی عاشق وبیمار کیستی

هرشب من و خیال تو و کُنج محنتی

تاچند گِرد کوی توگردم دمی بپرس

جامی مدارچشم رهایی ز دام عشق

من عاشق توام توبگو یار کیستی

تو با که ای ومونس وغمخوارکیستی

کاینجا چه می کُنی و طلبکار کیستی 

اندیشه کن ببین که گرفتار کیستی  

جامی (غزل)

(آواز) قوامی

به هرکجا گذری کوی عاشقانۀ ماست

هرآنچه می نگرم آفتاب طلعت اوست

مدام درنظرم حُسن بی زبانی هست

مرا نگار طلب می کُند به خانۀ خویش

نشان خانه گرفتم ز یارو گفت به لطف

حدیث مسجد و دیروحرم بهانۀ ماست

هرآنچه می شنوی نغمۀ ترانۀ ماست

که ناظرخود و منظور جاودانۀ ماست

عجب مدار که رضوان برآستانۀ ماست

دل شکستۀ عاشق همیشه خانۀ ماست

محمد رازی (غزل)

(گوینده) روشنک

زیبد که زدرگاهت نومید نگردد باز

آن کس که به امیدی برخاک دَرت افتد 

عراقی (غزل)

این هم برگ سبزی بود تحفۀ درویش. علی نگهدار شما.