برگ سبز ۱۷۸

چشم بگشا که جلوۀ دلدار                              

این تماشا چو بنگری گویی                           

به تجلیست  از در و دیوار

لیسَ فی الدار غیرهُ دیار

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد             

پیر دردیکشِ ما گر چه ندارد زر و زور                     

ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق                      

نغز گفت آن بت ترسابچۀ  باده فروش             

نقش هر پرده که زد راه به جایی دارد

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

شادی روی کسی جو که صفایی دارد*

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد؟  

ای بوی آشنایی دانستم از کجایی   

ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

پیغام وصل جانان  پیوند روح دارد

سودای عشق پختن عقلم نمی پسندد  

باشد که خود به رحمت یاد آورند مارا 

پایی که برنیاید روزی به سنگ عشقی 

بیحاصلست یارا اوقات زندگانی

دانی چرا نشیند سعدی به کنج خلوت؟ 

فرمان عقل بردن عشقم نمی گذارد

ورنه  کدام  قاصد پیغام ما گذارد؟ 

گوییم: جان ندارد یا دل نمی سپارد

الا دمی که یاری با همدمی برآرد

کز دست خوبرویان بیرون شدن نیارد

دل را ببین دل را ببین در کوی جانان آمده                    

خواهد که جان پیشش رود جانم در آغوشش دود             

گل دیدش و درخنده شد  بلبل ازو شرمنده شد             

دل نیست این دیوانه است دیوانۀ جانانه است                

دل نیست این دیوانه است دیوانۀ جانانه است               

دل را ببین دل را ببین در کوی جانان آمده                    

سر واژگون تن غرق خون افتان و خیزان آمده

دنیا  فراموشش شود مستست و مهمان آمده

طوطی به لطفش بنده شد دل نیست این جان آمده

پر درد و پر افسانه است از بهر درمان آمده

پر درد و پر افسانه است از بهر درمان آمده

سر واژگون تن غرق خون افتان و خیزان آمده