برگ سبز ۱۷۴

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

گر مرد نام و ننگی از كوی ما گذر كن  

سرگشتگان عشقیم، نه دل، نه دین، نه دنیا 

ما ننگ خاص و عامیم از ننگ ما حذر كن

از ننگ و بد برون آ، آنگه به ما نظر كن

زهی عشق و زهی شوق و زهی جان 

زهی مجلس، زهی ساقی، زهی می

زهی گلزار و ریحان‌ها و سوسن  

زهی دریا، زهی گوهر، زهی كان

زهی حوران همچون ماه تابان

زهی باغ و زهی پُر نور بستان

دلم دیوانه شد، دیوانه شد، دیوانه دیوانه 

دگر از خویشتن بیگانه‌ام ، بیگانه بیگانه  

جنونی دارم از هجران كه با زنجیر نایم باز 

در این صحرای بی‌حاصل در این دریای بی‌ساحل 

مئی در ده مرا امشب كه تنها بر صف محشر    

دلم دیوانه شد، دیوانه شد، دیوانه دیوانه  

دلم دیوانه شد، دیوانه شد، دیوانه دیوانه

تب این تشنگی جان مرا پیوسته می‌سوزد

اگر امشب گذارندم روم میخانه میخانه

به لب جان آمد از بس گفت، دل جانانه جانانه

ز جا خیزم به یاد چشم تو مستانه مستانه

دگر از خویشتن بیگانه‌ام، بیگانه بیگانه