برگ سبز ۱۷۰

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

دل من از سر زلف تو خبرها دارد 

یافتم تا ز دهانت خبری، دانستم 

سرو را بی‌ثمری خرم و آزاد نمود 

با وجود مه و خور هر كه رخش دید بگفت 

روزگاری غمی ار رُخ دهدت شاكر باش 

به نظر بازی آئینه حسد بردم دوش 

آن سیه با دل عشاق چه سرها دارد

عالم بی‌خبری نیز خبرها دارد

به جهان بی‌ثمری بود، چه ثمرها دارد

مَلَكِ حُسن عجب شمس و قمرها دارد

روزگار است ز بد نیز بدترها دارد

كه به رُخسار نكوی تو نظرها دارد

ما رند و خراباتی و دیوانه و مستیم  

زان باده كه در روز ازل قسمت شد 

دوشینه شكستیم به یك توبه دو صد جام  

یكباره ز هر سلسله پیوند بریدیم  

بگذشته ز سر پا به ره عشق نهادیم  

بر ما به حقارت منگر زان كه چو فرصت    

در نقطة وحدت سر تسلیم نهادیم  

پوشیده چه گوییم همینیم كه هستیم

پیداست كه تا شام ابد سرخوش و مستیم

امروز به یك جام دو صد توبه شكستیم

دل تا كه به زنجیر سر زلف تو بستیم

برخاسته از جا به غم یار نشستیم

در رتبه بلندیم ولی از همه پستیم

وز دایرة كثرت موهوم برستیم