برگ سبز ۱۶۹

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

نوبهار است بیا تا به چمن روی كنیم 

هر كجا سنبلی آشفته ببینیم به باغ  

ور ببینیم یكی غنچة نشكفته هنوز 

چشم سازیم به رُخسارة نرگس نگران 

پای سروی بنشینیم به آزادی و ناز   

فرصتا رونق بستان برود گر پس از این    

به خیال رُخ جانانه گلی بوی كنیم

شرحی آغاز از آن سنبل گیسوی كنیم

وصفی از آن لب شیرین سخنگوی كنیم

یادی از مستی آن نرگس جادوی كنیم

 صفتی راست از آن قامت دلجوی كنیم

شرح زیبایی آن دلبر مه روی كنیم

طالب یاری اگر باش گرفتار عشق  

دست فشان بر جهان پای بزن بر دو كون  

پا به ره عشق نه، جان به سر عشق ده 

از سر شاخ مراد كی گلت آید به دست

یا كشدت عشق یار یا كه شوی یار عشق

داری اگر همچو من پشت به دیوار عشق

دستت اگر می‌رسد پا بكش از كار عشق

در كف پای دلت تا نخلد خار عشق

در زدم و گفت كیست، گفتمش ای دوست دوست  

گفت در آن آب و گِل، گشته اسیر تو دل  

گفتمش این همدمی، گفت عجب عالمی  

گفت اگر دوستی، از چه در این پوستی 

در چو به رویم گشود، جملة بود و نبود  

در زدم و گفت كیست، گفتمش ای دوست دوست 

گفت در آن دوست چیست، گفتمش ای دوست دوست

او به چه امید زی، گفتمش ای دوست دوست

ساقی بزم تو كیست، گفتمش ای دوست دوست

دوست كه در پوست نیست، گفتمش ای دوست دوست

دیدم و دیدم یكی است، گفتمش ای دوست دوست

گفت در آن دوست چیست، گفتمش ای دوست دوست