برگ سبز ۱۶۷

این تماشا چو بنگری گویی                           

لیس فی الدار غیره دیار

پروانه ام و عادت من سوختن خویش             

پروانه صفت چَشم براو دوخته بودم              

تا پاک نسوزم دلم آسوده نگردد

وقتی که خبردار شدم سوخته بودم

ما نام خود ز صفحۀ دلها سترده ایم               

از صبح پرده سوز خدایا نگاه دار                 

هرنقش نیک و بد که درآیینه دیده ایم               

از د فتر جهان ورق باد بُرده ایم

این رازها که ما به دل شب سپرده ایم

صائب ز لوح خاطر روشن ستُرده ایم

 بیا ساقی بزم مستان بیا                              

 به مستی دمی آشنا کن مرا                          

 بیا ساقی آن خون رنگین تاک                       

به من ده که از جورگیتی مُدام                     

سُرود مُغنی به آواز نرم                             

بیا با زمانه فراموش کن                             

پیاله ز جایی خبر می دهد                           

شَرَف طی کن اظهارافکندگی                       

بیا قبلۀ مِی پرستان بیا

وزاین خودپرستی رهاکن مرا

که خون غم و غصه ریزد به خاک

دراین بزم خون می خورم همچو جام

به جوش آوَرَد خون دلهای گرم

زمانی ز نِی نغمه ای گوش کن

نِی از آشِنایی خبر می دهد

چو جوزا کمر بند در بندگی

شبم چون دل زتاب وتب بسوزد                    

چنان از سوز دل شد قالبم گرم                     

زآهم بر فلک کوکب بسوزد

که ترسم جامه از قالب بسوزد