برگ سبز ۱۶۳

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

زدودیده خون فشانم زغمت شب جدایی

همه شب نهاده ام سرچوسگان برآستانت

چه کنم که هست اینها گُل باغ آشنایی

که رقیب درنیاید به بهانه گدایی

درگلسِتان چشمم زچه رو همیشه بازاست 

سربرگ و گُل ندارم به چه رو روم به گلشن  

به کدام مذهب است این به کدام ملت است این

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند

به قمارخانه رفتم همه پاکباز دیدم 

در دِیرمی زدم من که ندا ز در درآمد 

به امید آنکه شاید توبه چشم من درآیی

که شنیده ام زگُل ها همه بوی بی وفایی

بکُشند عاشقی را که تو عاشقم چرایی

که برون درچه کردی که درون خانه آیی

چوبه صومعه رسیدم همه زاهد ریایی

که درآ درآ عراقی که توه ازآن مایی

تا بود زلف تو اسباب پریشانی ما 

نه تو رحم آوری و نی اجل آید ما را

دید هرکس رخ تو واله و شیدای تو شد  

زآسِتین اشک بیفزود و زدامان بگذشت  

روز محشر که سرازخاک لحد برداریم

رو به سامان ننهد بی سروسامانی ما

ازدل سخت توفریاد و گران جانی ما

نه همین حُسن تو شد وارث حیرانی ما

آه از این سیل که دارد سرویرانی ما

نام نیکوی تو نقش است به پیشانی ما