برگ سبز ۱۵۵

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم 

شوق است در جدایی و جور است در نظر 

ما با توییم و با تو نه‌ایم این چه حالت است

گفتی زخاك بیشترند اهل عشق ما  

ما را سری است با تو كه گر خلق روزگار    

دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم

هم جور به كه طاقت شوقت نیاوریم

در حلقه‌ایم با تو و چون حلقه بر دریم

از خاك بیشتر نه كه از خاك كمتریم

دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

آنچه تو داری به حسن ماه ندارد 

جانب دل‌ها نگاه‌دار كه سلطان 

عاشق خود گر كشی به جرم محبت 

صوفی ما ذوق رقص دارد و حالت

زحمت خود چون برد كمال از این در 

جاه و جلال تو پادشاه ندارد

ملك نگیرد اگر سپاه ندارد

بیشتر از من كسی گناه ندارد

آه كه سوز درون و آه ندارد

زان‌ كه جز این آستان پناه ندارد

تا ما به سر كوی مغان خانه گرفتیم

دیدیم غم و شادی عالم گذران است

افسانة شیرین و جفا بردن فرهاد

دیدیم كه سر می‌رود و بازنگشتیم 

توحید به دیوانگی آخر برسد كار

تا ما به سر كوی مغان خانه گرفتیم   

دادیم ز كف قبله و پیمانه گرفتیم

ما شادی دل در غم جانانه گرفتیم

گفتند و سراسر همه افسانه گرفتیم

 سرمشق در این دام ز پروانه گرفتیم

زین عمر كه ما با دل دیوانه گرفتیم

دادیم ز كف قبله و پیمانه گرفتیم