گلهای رنگارنگ ۵۲۱ب

یاد آن شب که صبا بَرسَرما گل می ریخت                  

سَربه دامان منت بود و زشاخ گُل سرخ                      

بَرسرما ز در و بام و هوا گُل می ریخت

بَررخ چون گُلت آهسته صبا گُل می ریخت

بگذارامشب پَربگشایم                                

بگشای یک دَم بند ازپایم                              

ازخود امشب می گریزم                             

من که دنیا بی تو نخواهم                             

سرشاراز آرزو با شادی سویت آیم

تا که بَرپای تو لحظه ای چهره سایم

می خواهم تنها سوزعشقت را درجان ریزم

زیبای من خواهی چرا ازخود جدا دنیای من

بَربال نغمه ها می نشانم تو را                      

من که دنیا بی تو نخواهم                             

بَربال آسمان تا شهراختران می کشانم تو را

زیبای من خواهی چرا ازخود جدا دنیای من

خاطرت هست که آنشب همه شب تا دَم صبح   

نسترن خَم شده لعل لب تو می بوسید

زلف توغرقه به گُل بود وهرآنگاه که من    

تو به مَه خیره چو خوبان بهشتی و صبا     

شب جدا شاخه جدا باد جدا گُل می ریخت

خِضرگویی به لب آب بقا گُل می ریخت

می زدم دست برآن زلف دوتا گُل می ریخت

چون عروس چمنت برسر و پا گُل می ریخت

ای دل اسیر سلسلۀ موی کیستی 

درپردۀ خیال به خلوتگه امید    

گُل شد نگارپرده نشین بهاروتو 

چشم سپهرخیره درافسانۀ تو ماند 

دلتنگ لب چوغنچۀ فروبسته ای هنوز

عمری گذشت کزبَرمشفق رمیده ای

آئینه دارآئینۀ روی کیستی

نقش آفرین طلعت دل نیکوی کیستی

سرگشته چون صبا به سَرکوی کیستی

تو خیره مانده بَرخَم ابروی کیستی 

درآرزوی لعل سخنگوی کیستی

هان ای غزال وحشی آهوی کیستی

گیتی آن شب اگرازشادی ما شاد نبود                       

شادی عشرت ما باغ گَل افشان شده بود                     

راستی تا سحرازشاخه چرا گُل می ریخت

که به پای تو و من ازهمه جا گُل می ریخت

شود آیا که غباری به گذرگاه تو باشم                        

شب مهتاب که داری سَرگلگشت و تماشا                   

شعلۀ گرم گنه گردم و برجان تو افتم                         

بوسه برپات زنم خاک سَرراه تو باشم

لالۀ سرخ شوم زیب نظرگاه تو باشم

چون پشیمان شوی آنگاه به لب آه تو باشم

گرنگشتی به مراد دلم ای چرخ مگرد             

مستم ای رهگذرازمِهرزخاکم بردار                          

عاقلان عیب من ازباده پرستی مکنید             

بی نیاز از تو کند گردش پیمانه مرا

یا به میخانه رسان یا به در خانه مرا

عالمی هست دراین گوشۀ میخانه مرا

بهارباز در و دشت ارغوانی کرد

به بزم ما زنشاط بهارپیرمغان    

به باد عمرمن آن گیسوی زرافشان داد  

شکوفه برسَراصحاب گُل فشانی کرد

به رقص آمد و پیرانه سَرجوانی کرد

سیاه روزمن آن چشم آسمانی کرد

زلف توغرقه به گُل بود وهرآنگاه که من                     

تو به مَه خیره چو خوبان بهشتی و صبا                     

گیتی آن شب اگرازشادی ما شاد نبود                       

شادی عشرت ما باغ گَل افشان شده بود                     

می زدم دست برآن زلف دوتا گُل می ریخت

چون عروس چمنت برسَر و پا گُل می ریخت

که به پای تو و من ازهمه جا گُل می ریخت

راستی تا سحرازشاخه چرا گُل می ریخت

بگذارامشب پَربگشایم                                

بگشای یک دَم بند ازپایم                                  

ازخود امشب می گریزم                             

من که دنیا بی تو نخواهم                             

سرشاراز آرزو با شادی سویت آیم

تا که بَرپای تو لحظه ای چهره سایم

می خواهم تنها سوزعشقت را درجان ریزم

زیبای من خواهی چرا ازخود جدا دنیای من

بَربال نغمه ها می نشانم تو را                      

من که دنیا بی تو نخواهم                             

بَربال آسمان تا شهراختران می کشانم تو را

زیبای من خواهی چرا ازخود جدا دنیای من