گلهای جاویدان ؟#۱۰

گلهای جاویدان برنامه شماره ۱۰

       
       

آواز: حسین قوامی

   
 

یك روز به شیدایی در زلفِ تو آویزم

گر قصدِ جفا داری اینك من و اینك سر

بس توبه و پرهیزم کز عشق تو باطل شد

گفتی به غمم بنشین یا از سرِ جان برخیز

گر بی تو بود جنت بر كنگره ننشینم

زان دو لبِ شیرینت صد شور بر انگیزم

ور راه وفا داری جان در قدمت ریزم

مِن بعد بدان شرطم کز توبه بپرهیزم

فرمان برمت جانا بنشینم و برخیزم

ور با تو بُوَد دوزخ در سلسله آویزم

 
     

سعدی:غزل

       

دکلمه: روشنك

     
 

پای سروِ بوستانی در گِل است

نیك خواهانم نصیحت می كنند

نسبت عاشق به غفلت می کند

بذل جاه و مال و ترک نام و ننگ

سروِ ما را پای معنی در دل است

خشت بر دریا زدن بی حاصل است

وآنکه معشوقی ندارد غافل است

در طریق عشقْ اول منزل است

 
     

سعدی:غزل

       

گوینده: روشنك

     
     

این هم گُلی بود جاویدان ازگُلزار بی همتای ادبیات ایران. گُلی که هرگزنمیرد. شب خوش.

   
       

Back to programme page