یک شاخه گل ۳۴۰

بقای شاه بُود مایۀ بقای وطن

تو رهنمای خردمند مصلحت بینی

شَها بقای وجودگرانبهای تو باد 

به هرچه روی کنی بخت ، رهنمای تو باد

رهی معیری (غزل)

بمان خرّم ای خاک مینو سرشت

تو را از دل و جان پرستنده ایم

که درچشم ما خوشتری ازبهشت 

روان را زمِهرتو آکنده ایم 

آذرپژوهش (دکلمه) 

شُکر خدا که هرچه طلب کردم از خدای

در شاهراه دولت سرمد به تخت بخت

برمُنتهای مطلب خود کامران شدم 

با جام مِی به کام دل دوستان شدم 

حافظ (غزل)

الهه (ترانه)

بیامد سبوی مِی که کارغم کند زهستی

سَرآید ترانه ای چو بلبلان به شور مستی

خوشا خوشا روزگار ما به شادی شهریارما 

دربزم هستی سرمست عشقم پیمانه نوش ازدست عشقم

همچون گُل خندان لب از تو من چو جامی من مست عشقم 

خوشا خوشا روزگار ما به شادی شهریارما

شب سیه بختی حرام است خورشید آزادی برآمد 

ایران پرستی رسم و ره ماست 

براوج گردون منزلگه ماست ازهمت شاهَنشه ما 

خوشا خوشا روزگار ما به شادی شهریارما

رهی معیری

آذرپژوهش (دکلمه)

به سَرکوی تو سوگند که تا سَردارم

ساغرم پُرمِی و مِی درسَروسَردرکف دست

نیست ممکن که من ازحُکم توسَربردارم 

تو چه دانی که من امروز چه درسَردارم

سلمان ساوجی (غزل)

ثابت ایمانی (دکلمه)

دربهشت گشادند برجهان ناگاه

امید بسته برآمد صباح خیردمید

خدا به چشم عنایت به خَلق کرد نگاه 

به دور دولت فرخنده بخت شاهنشاه 

سعدی (قصیده)

شهیدی (ترانه)

درپیش بی دَردان چرا فریاد بی حاصل کنم

ازگُل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او

تو نو بهار منی چه شکفتم از بویت

تو نور و شور و شادی منی

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحب دل کنم 

تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنم 

تو غمگسار منی که من خندم به رویت 

صبح امیدی مرا عمر جاویدی

رهی معیری

آذرپژوهش (دکلمه)

ساقی به نور باده برافروز جام ما

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما 

ثبت است برجریدۀ عالم دوام ما

حافظ (غزل)

پوران (ترانه

ی زلف سر کجت همه چین چین شکن شکن

مویت برای بستن دلها رَسن رسن همه دلها رسن رسن
گیسو فشانده بر سر دوش و نهان شدی
چون یاس نو رسی گل خندان به زیر پَر

هر دم رمیده ای چو یکی کبک و بی تو من
هر سو دوان دوان به قفایت چمن چمن

داری زکات حُسن و ندانی به کی دهی
من مستحقم ای شَه خوبان به من به من
لطف و احسان به من به من
خوش و شادان به من به من

ما غیر تو اندر دو جهان یار نداریم جانم یار نداریم
بی روی تو آخر به جهان کار نداریم جانم کار نداریم
طبیب کار نداریم , حبیب کارنداریم

تویی حبیب من یار تویی طبیب من یار

کیومرث وثوقی

ثابت ایمانی (دکلمه)

شب فِراق نمی باید ازفلک نالید

دعای زنده دلانت رفیق باد و قرین

که روزهای سپید است درشَبان سیاه 

خدای عالمیانت نصیرباد و پناه

سعدی (قصیده)

رواج دانش وتعمیم علم و رونق مُلک

به دورتوست که دوران به مدعای تو باد

رهی معیری (غزل)

آذرپژوهش(دکلمه)

نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

به مطربان صبوحی دهیم جامۀ چاک

که روزمحنت وغم روبه کوتهی آورد 

بدین نُوید که باد سحرگهی آورد

حافظ (غزل)

مرضیه (ترانه)

نرگس مستی به رویت همچو ماه چشم بد ازت دور

ابرو پیوستی دوچشمانت سیاه رشک رخ حور
آفت جانی خبردارت کنم
باشه تا روزی گرفتارت کنم
آفت جانی خبردارت کنم
باشه تا روزی گرفتارت کنم
بلبل زار خســته دل به کسی نبسته

مرغ قفس شکسته از کمند خلق جسته

ای دو صـــد بنده گرفتـار کمند مویت
عاشق آنست که پا می نکشد از کویت

بلبل زار خســته دل به کسی نبسته

مرغ قفس شکسته از کمند خلق جسته از کمند خلق جسته 

ثابت ایمانی (دکلمه)

گره گشای جهان است رای روشن تو

تو چون رضای خدا خواهی و رضایت خَلق

فلک مساعد رای گره گشای تو باد 

خدای عالمیان حافظ رضای تو باد

رهی معیری (غزل)

عهدیه (ترانه)

یک شب گر مهرووفا قدم نهی ای گُل به خانۀ ما 

روشن شود ازفروغ رُخت این بی فروغ آشیانۀ ما 

بیاتا باز آوای طرب خیزد همه شب درخلوت خاموشان 

زنوگیرد ای رشک پری رنگ دگری آن بزم قدح نوشان 

زلب خندد ای گُل خندان بشکفد لاله ها سنبل ها 

نسیم افشانَد به گیسویت عطرجان پروری بَرگلها 

فرح بخشی همچون بهاران چو اشک پاک چشمه ساران 

نگاه آن چشمان مستت چومی بخشد مستی به یاران 

به جزعشق و شعروسخنی دربزم جهان ازمن چو منی دیگر چه حاصل 

تو دردیوان لم یزلی ازکلک خدا شعروغزلی ای قبلۀ دل 

به جزعشق و شعروسخنی دربزم طرب ازمن چو منی دیگر چه حاصل

تو دردیوان لم یزلی ازکلک خدا شعروغزلی ای قبلۀ دل 

معین افشار

آذرپژوهش (دکلمه)

آن شد که چشم بد نگران بودی ازکمین

ای دل بشارتی دَهمت مدعی نماند

خصم ازمیان برفت و سرشک از کنارهم 

وزمِی جهان پُراست و بُت میگسارهم 

حافظ (عزل)

شهیدی (ترانه)

گوشۀ چشمی به ما کن 

دَرد اسیران دوا کن 

شمع سحرگه چون فشانَد

قطرۀ اشکی یاد ما کن 

ای لب نوشین تو سرچشمۀ بقاء

سازطرب سازوشبی اندرم درآ

یا مده ای راحت جان وعده ای مرا یا وفا کن

رهی معیری

پوران  (ترانه )

داغ حسرت جانگداز است 

چارۀ ما سوز و ساز است 

نالۀ آتشین سَرکن ای دل 

وزجدایی چون نِی شکوه ها کن 

جانم آمد برلب ای گُل 

ازنگاهی امشب ای گُل 

چارۀ عاشق بینوا کن 

دین و دل و جان و جهانم تویی تویی

آن که بُود فتنۀ رویت منم منم 

وآن که بُود شادی جانم تویی تویی

رهی معیری

شهیدی (ترانه)

رحمتی برخسته جانی مبتلا کن  

چون برویَد دربهاران لاله ای یاد ما کن 

رهی معیری

ثابت ایمانی (دکلمه)

گرچه ما بندگان پادشَهیم

گنج درآستین و کیسه تُهی

پادشاهان مُلک صبحگهیم 

جام گیتی نمای و خاک رهیم

حافظ (غزل)

مرضیه (ترانه)

وعده کردی وعده کردی لب لعلت را ببوسم

لب لعل نمکینت به مثال غنچۀ تر

دیشب برما بود بَرما بود یارمن  

چقدربا صفا بود با وفا بود یارمن 

قد رعناش را ببین   زلف چلیپاش را ببین 

بشکند یا نشکند آخردل آواره را 

ببوسم یا نبوسم لعل بُت مَه پاره را

 دیشب ما بود بَرما بود یار من 

چقدربا صفا بود با وفا بود یارمن

نیست چون دسترسی تا رخ زیبات را ببوسم 

نیست چون دسترسی تا رخ زیبات را ببوسم 

رخ زیبای تو مانند ندارد ندارد ندارد ندارد 

قد رعناش را ببین    زلف چلیپاش را ببین 

بشکند یا نشکند آخردل آواره را

ببوسم یا نبوسم لعل بُت مَه پاره را 

دیشب ما بود بَرما بود یار من 

چقدربا صفا بود با وفا بود یارمن

شیدا

مرضیه (ترانه)

دیری است که دلدار پیامی نفرستاد

فریاد که آن ساقی شکّرلب شیرین

ننوشت کلامی و سلامی نفرستاد 

دانست که مخمورم و جامی نفرستاد

حافظ (غزل)

ای حبیب من ای طبیب من

ای نگارمن گلعذار من

عشق روی تو شد نصیب من 

شرح عشق تو شد شعارمن

ثابت ایمانی (دکلمه)

گرچه ما بندگان پادشَهیم

گنج درآستین و کیسه تُهی

شاه بیداربخت را هرشب

دشمنان را زخون کفن سازیم

پادشاهان مُلک صبحگهیم 

جام گیتی نمای و خاک رهیم

ما نگهبان افسر و کُلَهیم 

دوستان را قبای فتح دهیم 

حافظ (غزل)

سیما بینا (ترانه)

باز بنفشه به ناز تاب ز گیسو گشود

شد زمین و زمان مست جهان وجود

باد صبا پاره كرد برگ گنه پوش گل

ابر فشاند گهر مرغ سراید سرود

بلبل نواخوان و مست خفته در آغوش گل

روز مستی شد و شادمانی گویم از این سخن تا بدانی

همچو زیبایی گلعذاران بگذرد روزگار جوانی

خیز كه تا مست مست سر به صحرا زنیم

چون گوهر از صفا دل به دریا زنیم

دست به ساغر بریم لب به مینا زنیم

خیز و چو پروانه ها نرم و سبك پرگشا

خیز و ز گیسوی خود تاب وگره برگشا

روز مستی شد و شادمانی گویم از این سخن تا بدانی

همچو زیبایی گل عذاران بگذرد روزگار جوانی

بهادر یگانه