برگ سبز ۱۴۱

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

روی بنمای كه در پای تو ریزم جان را  

قد برافراز كه كوتاه كنی قصة سرو 

غم من پرس كه غمخوار نهانت باشم  

تا سر بندگی‌ام هست عنایت فرمای

زلف بگشای كه بر باد دهم ایمان را

رُخ برافروز كه آتش فكنی بستان را

درد من بین كه تمنا نكند درمان را

گر بدان سلسله گردن ننهم فرمان را

خوش آن دمی كه تو اندر كنار من باشی

ز هستی دو جهان چشم پوشم ار روزی  

به بی‌قراری زلفت قسم  قرار نبود 

چو شمع روشنی شام تار من باشی

ز غیر چشم بپوشی و یار من باشی

كه بی‌خبر ز دل بی‌قرار من باشی

به خاطر داری آن روزی كه می‌سوخت  

برونت خنده می‌زد خنده‌ای گرم  

تنت اندر تبِ گرم و روان‌سوز

خدای عشق، عشق عالم افروز

به طرف كوهساران روی كردیم 

شراب عشق و مستی نوش كردیم 

كنار لاله‌های چون پیاله

هوای نوبهاری بود و ژاله

كنار جوی و پیش آب روشن

فراموشت نخواهم كرد هرگز    

سخن از عشق و از آینده گفتی

گهی با اشك و گه با خنده گفتی

ولی افسوس  با دست جدایی

خزان سرد و بانگ ناامیدی 

جهان ما بگردید و سیه شد

رسید از راه و شادی‌ها تبه شد

اگر مهر و وفا دانم همین است

نخوانم جز سرود ناامیدی 

من و زین پس هوای بی‌وفایی

نخواهم غیرآهنگ جدایی

سینه‌ای دارم ز غم افروخته 

سوختم از آتش سودای او  

گر چه كردم نیستی را پیشه‌ام

كیستم من از خودی بیگانه‌ای  

ای خوشا این مستی و دیوانگی  

سینه‌ای دارم ز غم افروخته 

نكته‌ها از فیض غم آموخته

جان نهادم بر سر غم‌ های او

آسمان‌ها عرصة اندیشه‌ام

عاشقی دُردی‌كش و دیوانه‌ای

دور بادا  نخوت و فرزانگی

نكته‌ها از فیض غم آموخته